Het London Symphony Orchestra (LSO) werd opgericht in 1904 en onderscheidde zich van andere orkesten door zich niet door één enkele chef-dirigent te laten definiëren. In plaats daarvan kozen de leden de dirigenten met wie ze wilden werken. Deze gasten − die soms langer mochten blijven, zoals Albert Coates en André Previn − konden de groep tijdelijk vormen naar hun visie. Het LSO is opgericht door een groep musici die de eis van exclusieve contracten door Henry Woods Queen’s Hall Orchestra afwezen. Als coöperatie omarmde het orkest winstdeling − tot 1948, toen het een non-profitorganisatie werd − en voorzag het musici van een autonomie waarmee hausses en crises doorstaan konden worden (vooral toen veel muzikanten in militaire dienst moesten tijdens de twee wereldoorlogen). Dat model heeft geleid tot een grote artistieke veelzijdigheid, waarbij het orkest afhankelijk van de dirigent uitblinkt in uiteenlopende repertoires. Sir Edward Elgar had bijvoorbeeld een focus op Engelse muziek en Claudio Abbado op het Oostenrijks-Duitse repertoire. Het LSO wordt gezien als het orkest dat het vaakst is opgenomen. Het heeft zich ook onderscheiden met wonderbaarlijke filmmuziek, waaronder Vaughan Williams’ soundtrack voor 49th Parallel in 1941 en John Williams’ muziek voor Star Wars in 1977. In recentere jaren mondde de decennialange samenwerking met Sir Colin Davis uit tot zijn aanstelling als hoofddirigent in 1995. Hij leidde de alom geprezen Berlioz Odyssey, met het volledige oeuvre van de componist. En in 2017, toen Groot-Brittannië het proces begon om de Europese Unie te verlaten, ging de positie van chef-dirigent naar Simon Rattle, die sinds eind jaren 90 al regelmatig samenwerkte met het LSO.