Het Philharmonia Orchestra werd vlak na de Tweede Wereldoorlog opgericht toen platenproducent Walter Legge bedacht dat het muzikale talent onder alle terugkerende militairen weleens een kwaliteitsorkest zou kunnen opleveren. Na een streng wervingsproces kreeg hij gelijk, en al in oktober 1945 gaf het orkest zijn eerste concert, gedirigeerd door Thomas Beecham. Ook dirigenten als Herbert von Karajan leidden het orkest, en daarmee ontwikkelden de Londenaren een eigen stijl waarin technische precisie werd gecombineerd met een rijk, expressief tonaal palet. Legge zorgde ervoor dat er genoeg opnames werden gemaakt, inclusief Wilhelm Furtwänglers uitvoering uit 1952 van Wagners Tristan und Isolde. De samenwerking met de Duitse dirigent Otto Klemperer maakte grote impact: hij werd de eerste vaste dirigent in 1957 en zijn uitvoeringen van symfonieën van Beethoven, Brahms en Mahler werden beschouwd als onberispelijk. Riccardo Muti, Christoph von Dohnányi en Esa-Pekka Salonen speelden vervolgens allemaal belangrijke rollen in het hooghouden van de internationale reputatie van het orkest nadat Klemperer in 1970 stopte. Zo zorgde Salonen er met innovatieve projecten voor dat het orkest meeging in het internettijdperk. In mei 2019 nam Santtu-Matias Rouvali het dirigeerstokje over. Hij werd daarmee de zesde chef-dirigent in de geschiedenis van het Philharmonia.