In de jaren 50 en 60 zorgde dirigent John Barbirolli ervoor dat het Hallé Orchestra uit Manchester een van de toonaangevende orkesten van Engeland werd. Zijn gepassioneerde opnames van werken van Elgar en Mahler veranderden de publieke perceptie van componisten die destijds niet in trek waren. Barbirolli werd in 1899 in Londen geboren en had in eerste instantie de ambitie om dirigent te worden. Hij begon echter als freelance cellist in dienst van gerenommeerde Londense concert-, opera- en balletorkesten, onder leiding van dirigenten als Ansermet, Beecham en de eerder genoemde Elgar. In de jaren 20 werd hij dirigent, voornamelijk in de operawereld, onder meer in het Royal Opera House. In 1936 volgde hij Toscanini op als chef-dirigent van de New York Philharmonic, waarna hij in 1943 terugkeerde naar Engeland om chef-dirigent van Hallé Orchestra te worden, een functie die hij tot het einde van zijn leven vervulde. De expressie en schijnbare spontaniteit van zijn uitvoeringen (zijn opname van Elgars Symfonie nr. 2 uit 1964 is een treffend voorbeeld) waren het resultaat van een lange en nauwgezette voorbereiding: hij had wel twee jaar nodig om een symfonie van Mahler voor te bereiden, zelfs vóór de repetities. Zijn repertoire was daarom beperkter dan dat van collega's als Adrian Boult, maar omvatte niettemin werk van Schubert, Beethoven, Verdi, Puccini, Sibelius en Berg. Ook bracht hij verschillende Britse werken in première, waaronder Brittens Vioolconcert (in 1940) en Sinfonia da requiem (1941), en Vaughan Williams' Sinfonia antartica (in 1953) en Symfonie nr. 8 (1956). Hij stierf in zijn geboortestad in 1970.