Het Koninklijk Concertgebouworkest is een symfonische weerspiegeling van de ingetogen grandeur van zijn muzikale onderkomen, het Concertgebouw in Amsterdam. Het orkest staat bekend om de lange termijnen van zijn dirigenten, de volle, fluwelen strijkersklank en bijna 1000 opnames. Het Concertgebouw werd geopend in april 1888, en het nieuwe Concertgebouworkest maakte later dat jaar zijn debuut onder chef-dirigent Willem Kes. Willem Mengelberg nam het stokje in 1895 over op slechts 24-jarige leeftijd. Hij bleef een halve eeuw aan. Gedurende deze legendarische periode werkte het orkest nauw samen met de hedendaagse componisten Gustav Mahler, die Mengelberg als zijn meest betrouwbare vertolker zag, en Richard Strauss, die in 1898 zijn Ein Heldenleben opdroeg aan het orkest. Na opvolger en Brucknerspecialist Eduard van Beinum (hij overleed op het podium in de Grote Zaal) werd Bernard Haitink in 1963 chef-dirigent. Hij heeft het aantal plaatopnames van het orkest aanzienlijk verhoogd met toonaangevende, complete symfonische cycli van Beethoven, Brahms en Tsjaikovski. Riccardo Chailly werd in 1988 de eerste niet-Nederlander die de groep leidde, toen de Nederlandse koningin Beatrix zowel het orkest als de concertzaal een vorstelijke upgrade gaf. Chailly, een toegewijd modernist, beschermde het rijke klassieke geluid van het nu Koninklijk Concertgebouw bij opnames van orkestrale werken gecomponeerd door Stravinsky, Messiaen en Varèse. Pas de zesde en zevende chef-dirigenten van het orkest, Mariss Jansons (2004-15) en Daniele Gatti (2016-18), luidden een nieuw tijdperk van kortere termijnen in, hoewel niet minder veeleisend qua muzikale maatstaven.