Arvo Pärt

Dat Arvo Pärt uitgroeide tot een van de grootste profeten van de hedendaagse sacrale muziek is terug te voeren op twee zaken: gregoriaanse muziek en onderdrukking in de voormalige Sovjet-Unie. De in 1935 geboren Estse componist studeerde aan het conservatorium van Tallinn. Hij toonde zich een ware modernist met stukken als de avant-gardistische collages Pro et contra en Credo (1968), geïnspireerd door verzen uit het Evangelie volgens Matteüs. Nadat hij door het antireligieuze Sovjetregime werd ondervraagd over de ‘politieke motieven’ van laatstgenoemde werken, verzon Pärt een nieuwe polyfone structuur voor zijn composities. Hij noemde die stijl 'tintinnabuli', een verwijzing naar de klank van bellen en klokken. Het eerste stuk waarin hij die methode toepaste, was Für Alina (1976). Vervolgens brak een zeer productieve periode aan, waarin hij Fratres, Cantus in memoriam Benjamin Britten, Summa en Tabula Rasa schreef. In 1980 verliet hij de Sovjet-Unie en vestigde zich in West-Berlijn, waarna – mede dankzij het platenlabel ECM Records van Manfred Eicher – zijn werk ook in West-Europa bekend werd. Onder andere Kanon Pokajanen, The Deer's Cry en Adam's Lament verwierven populariteit bij een groot publiek dat behoefte had aan spirituele ervaringen, maar vervreemd was van religie. Zo werd Pärt een componist wiens werk tot de top behoort wat betreft het aantal uitvoeringen.