Eigenlijk ontstaat elk muziekgenre als een alternatief genre. Alternatief, het woord zegt het zelf, is niet bedoeld voor de grote massa, wordt bijgevolg niet uitgezonden op commerciële zenders en is moeilijk of niet onder te brengen in een ander genre. Dit koepelgenre is een allegaartje van stijlen en genres; van ambiërende lo-fi tot rauwe grunge met de gitaar als leidraad.Alternatief ontstond in de jaren 70, toen een handjevol punkrockartiesten de fundamenten voor het genre klaarstoomde. Het idee van onafhankelijkheid van grote platenlabels, oprechte teksten met een sociaal karakter en een politieke boodschap vierde hoogtij. Alternatief nam serieuze proporties aan via diverse undergroundbands in de jaren 80, waarin er een doe-het-zelf-stemming heerste, zoals bij de innovatieve The Ex. Tijdschriften, universiteitsradio’s en mond-op-mond waren de voornaamste reclamemethoden. In deze periode werden een aantal Belgische alternatieve bandjes opgericht, zoals The Employees en The Machines. Op internationaal vlak slaat R.E.M. begin jaren 80 aan bij een undergroundpubliek. Tegen het einde van datzelfde decennium braken ze door bij een groter publiek met The one I love en tekenden bij Warner Bros. Records. Deze evolutie luidt de opkomende popularisatie van het genre in de jaren 90 in en bereikt ongekende hoogtes met de cultband Nirvana. Aan hun succesverhaal kwam abrupt een einde en de populariteit van het genre dook even de diepte in. Arctic Monkeys, Franz Ferdinand en consoorten bliezen het genre rond de eeuwwisseling nieuw leven in. Lokaal deed Krezip hetzelfde. Ironisch genoeg werd alternatief zo populair dat bands als Muse en U2 op enkele minuten tijd uitverkopen: is alternatief dan niet meer alternatief? Op het thuisfront verdedigen acts als De Staat, Di-Rect, Ghinzu, Selah Sue, Evil Superstars, dEUS, Balthazar en Kane de alternatieve eer van het genre.