Niedościgły nowator wielokrotnie przesuwał granice flamenco w najbardziej zaskakujących kierunkach. W 1991 r. Morente miał już na koncie choćby balet i spektakl teatralny oparty na prozie Cervantesa, ale jego kolejny krok zadziwił — i zachwycił — najzagorzalszych nawet fanów. Rezygnując ze stricte liturgicznego przesłania, Hiszpan połączył flamenco z chorałem, by mnisim śpiewem, płomiennymi dźwiękami gitary i swym natchnionym głosem wynieść ukochaną muzykę do rangi sztuki metafizycznej.