W 2012 r., kilka dni po wydaniu good kid, m.A.A.d city, 25-letni Kendrick Lamar uznał, że jego drugi album studyjny jest „godny miana klasyki”. Nie kłamał — drugi album Lamara to jeden z najważniejszych krążków hip-hopowych XXI wieku. Na pierwszy rzut oka good kid, m.A.A.d city to tragedia z dzielni, w której Lamar odmalowuje obraz czarnej i brązowej młodzieży w zaniedbanych społecznościach. Jednak ten album czerpie siłę także z wiary i nadziei, gdy Lamar przedstawia swoje burzliwe dorastanie poprzez fascynujące postacie ukazujące traumę, rodzinne porady i znajomości, które doprowadziły do jego nieuniknionego wybicia się na szczyt. Nestorzy hip-hopu z Zachodniego Wybrzeża, tacy jak Snoop i Dre, namaścili Kendricka Lamara do kontynuowania gangsta rapu, a jego drugi album studyjny — konceptualny niczym opera rockowa — wywyższa gatunek dzięki niemal biblijnym wątkom: religia kontra przemoc i monogamia kontra pożądanie. Siedząc kilka mil od Compton, gdzie rozgrywa się sporo akcji good kid, m.A.A.d city, Lamar poskładał kilka numerów we współpracy z Sounwave’em i Dave’em Freem, którzy znali uzdolnionego rapera od liceum. Podczas pisania tekstów Lamar często powracał do okolicy z dzieciństwa, żeby wczuć się w „przestrzeń mentalną”, w której znajdował się na początku kariery, odkrywając głęboko osobiste historie, jakie z czasem ukształtowały monumentalnego artystę. Od otwierającej sceny albumu — wspólnej modlitwy dziękczynnej — podejście Lamara jest całkowicie widowiskowe (nadał nawet good kid, m.A.A.d city podtytuł „A Short Film by Kendrick Lamar”). Ponadto nigdy nie przegapia on okazji do trzymania słuchaczy w napięciu, powoli rozwijając sekwencje intymnych wyznań przez 12 utworów albumu. Obrazowe sceny przemocy, uzależnienia i zawiedzenia są tu wszechobecne. Ale Lamar sprawia, że nawet gorzkie prawdy stają się łatwe do przełknięcia, jak w „Swimming Pools (Drank)”, jaskrawej historii alkoholizmu. Dziedzictwo good kid, m.A.A.d city to sztandarowy przykład amerykańskiej sztuki opowieści, dzięki której późniejszy zdobywca Nagrody Pulitzera stał się być może najwybitniejszym pisarzem swego pokolenia.