Philip Glass pionierde als minimalistisch componist, maar hij belichaamde en promootte vooral ook de New Yorkse artistieke bohemia-scene. De 'Joods-Taoïstisch-Hindoeïstisch-Tolteekse boeddhist', zoals hij zichzelf omschrijft, werd geboren in 1937 in Baltimore. Hij bracht in zijn jeugd veel tijd door in de meer avant-gardistische hoek van de platenzaak van zijn vader, ging vervolgens compositie studeren aan de Juilliard School in New York en nam les bij de vermaarde docent Nadia Boulanger in Parijs. Nadat hij in 1968 het nog altijd actieve Philip Glass Ensemble oprichtte, piekte zijn minimalistische fase in 1974 met Music in Twelve Parts, een vier uur durend werk dat hij afmaakte in zijn vrije tijd toen hij nog werkzaam was als loodgieter en taxichauffeur. Zijn eerste drie van tientallen opera's − Einstein on the Beach (1976), Satyagraha (1979) en Akhnaten (1983) − mythologiseerden historische figuren en werden hedendaagse klassiekers. Hij ontwikkelde zich verder tot de flexibele componist van “muziek met repetitieve structuren” en schreef tussen 1992 en 2019 tientallen symfonieën, waarvan de populairste (nummers 1, 3 en 12) waren gebaseerd op de Berlijn-trilogie van David Bowie. Het meer maximalistische werk van Glass omvat verschillende strijkkwartetten en talloze werken voor piano en andere toetsinstrumenten. Ook drukte hij zijn stempel op films met talloze soundtracks, onder meer de voor een Oscar genomineerde films Kundun (1997) en Notes on a Scandal (2006). Ook in de wereld van toneel en dans drong Glass door als inventieve muzikale kracht.