De lockdowns brachten veel verandering met zich mee. Concerten en studiosessies werden geannuleerd, de huiskamers van de muzikanten werden omgebouwd tot podia en studio's. Het was een tijd waarin iedereen zichzelf snel opnieuw moest uitvinden. Philip Glass, toen 83, zat midden in een toer toen de pandemie uitbrak en werd ineens beperkt tot de vier muren van zijn appartement in New York. “Ik was in feite al een halve eeuw onderweg”, vertelt de Amerikaanse minimalist aan Apple Music Classical, “maar opeens, voor het eerst sinds jaren, had ik tijd om piano te spelen.” Philip Glass Solo is het resultaat van vele uren achter zijn gekoesterde Baldwin-vleugel waarop hij zijn vroege pianowerk speelde, soms voor het eerst sinds hij het speelde voor zijn album uit 1989 Solo Piano (ook opgenomen op een Baldwin). “Als ik aan mijn vroegere werk denk − ik schrijf dat soort muziek niet meer − word ik nieuwsgierig naar de persoon die het schreef”, legt hij uit. “Ik ben die persoon niet meer. We veranderen allemaal, dat is onoverkomelijk. Ik ben niet langer dezelfde componist, musicus of zelfs luisteraar.” En inderdaad, de uitvoeringen van Glass nu zijn duidelijk anders. Er zit meer een gevoel van improvisatie in vergeleken met de uitvoeringen uit 1989, alsof hij ze ter plekke componeert. Mad Rush, met afstand het langste stuk hier, is bijna drie minuten langer. Het is vrijer, losser. Dat is deels te verklaren door de complexe relatie die bestaat tussen de componist en luisteraar. “Toen ik op de muziekschool zat, zei zowat iedereen dat componisten niet zelf uitvoeren”, herinnert Glass zich. “Maar als je het interpreteert als musicus krijg je een perspectief op de muziek dat je niet krijgt als je alleen maar componeert. Als je zelf de interpretator bent, begrijp je de mogelijkheden van de muziek op een andere manier. En soms manifesteren die zich ter plekke.” Er is weinig twijfel dat het timbre en het gevoel van de piano ook een rol spelen in de interpretaties van Glass. Deze specifieke Baldwin is gevormd door 35 jaar constant gebruik. In 'Metamorphosis 1' of het afsluitende 'Truman Sleeps' kun je de kwetsbare notenstrijd horen in het middenbereik van het instrument. “Ik heb het meeste van mijn compositiewerk erop of ernaast gedaan”, vertelt hij. “En het is onvermijdelijk dat het geluid van het instrument, en de ruimte waarin je je bevindt, op een of andere manier beïnvloeden hoe je luistert.” Wellicht was dit album ook beïnvloed door het gevoel van een gedeelde lockdownervaring. “Een ding dat ik kan zeggen is dat ik niet alleen was”, zegt hij. “Tijdens de pandemie zaten we allemaal thuis. Dus we deden wat we altijd al deden: muziek spelen. Voor onszelf en voor anderen.”