Slechts elf maanden zijn verstreken tussen de release van Lover en het verrassende opvolgalbum, maar het voelde aan als een eeuwigheid. De 30-jarige singer-songwriter heeft folklore tijdens eerste maanden van de wereldwijde pandemie op afstand met Aaron Dessner van The National en trouwe samenwerkingspartner Jack Antonoff geschreven en opgenomen. Het resultaat is een collectie introspectieve en relatief sober geproduceerde slaapkamerpop, dat heel anders klinkt dan de tracks van het voorgaande album. Zodra Swift ‘the 1’ – een hybride van klaaglijke piano en haar kenmerkende levendige voordracht – opent met ‘I’m doing good, I’m on some new s**t’ ['Het gaat goed met mij, ik ben bezig met iets nieuws'], lijkt het op de zoveelste update over het leven tijdens de quarantaine, of dat ze verwijst naar iets wat gevoelig ligt. Maar Swift richt haar energie op het schrijven van songs waarin ze korte verhalen en karakterstudies schetst, van Proustiaanse herinneringen (‘cardigan’, dat raakvlakken heeft met Lana Del Rey), tot verstoten weduwen (‘the last great american dynasty’) en gedoemde relaties (‘exile’, een zwaarmoedig duet met Justin Vernon van Bon Iver). Het is een album waarop textuur en verbeeldingskracht domineren. 'Your braids like a pattern/Love you to the moon and to Saturn' [‘Je vlechten vormen een patroon/Ik houd van jou, van hier tot de maan en Saturnus’], zingt ze op ‘seven’, een verhaal over twee vrienden die een ontsnapping plannen. ‘Passed down like folk songs, the love lasts so long.’ ['Overgedragen als folksongs, de liefde blijft lang.’] Swift is een songwriter die zoveel rijke details heeft gehaald uit haar leven in de schijnwerpers. Het is eigenlijk logisch dat ze uiteindelijk ook inspiratie zou putten uit de quarantaine.