Onderhuidse spanning, dramatische flair, tot in de puntjes verzorgde arrangementen: dat zijn de vaste ingrediënten van een goed Hooverphonic-nummer. Daarvan bestaan er inmiddels tientallen, want de Belgische band debuteerde in 1996 en komt sindsdien zo ongeveer elke twee jaar met een nieuw album op de proppen. Achter de microfoon hebben inmiddels verscheidende zangeressen gestaan en waar de eerste albums nog het etiket triphop verdienden, werden in de nieuwe eeuw psychedelica en orkestrale pop belangrijkere invloeden. Minder samples en drumbreaks dus en meer strijkers en blazers, en steeds vaker ook een spectoriaanse ‘wall of sound’ met verwijzingen naar vroegere girlgroups, easy listening en bondsongs. Het geeft Hooverphonics oeuvre een allure en reikwijdte die de grenzen van de lage landen ver overstijgen.