In 1989 kon er in hiphop nog ongehinderd gesampled worden, een vrijheid die niet lang daarna werd ingeperkt door een stroom rechtszaken rond auteursrechten. Welbeschouwd waren ook de Beastie Boys in hun wildwest-periode, nadat ze hun thuisstad New York voor de heuvels van Hollywood hadden verruild om daar de vruchten te plukken van het succes van Licensed to Ill. Paul’s Boutique is de botsing tussen deze twee gelijktijdige ontwikkelingen. Na een onstuimig vertrek bij Def Jam Records en Rick Rubin werkte de groep samen met het producersduo The Dust Brothers uit Los Angeles. Mike D, MCA en King Ad-Rock gaven zich over aan hedonisme, vandalisme en rare baarden in een caleidoscopische mix van vintage funk- en soulsamples. Er was zelfs een snipper uit 'The End' van The Beatles. Het leek absoluut niet op de dingen die ze eerder hadden gedaan, of die überhaupt iemand anders eerder had gedaan, maar het was ook een commerciële flop. Drie jaar later zouden ze het juridisch riskante samplen verruilen voor echte instrumenten, waardoor ze zichzelf voor de derde keer in drie albums alweer opnieuw uitvonden. Maar Paul’s Boutique blijft een monument in de kunst van het samplen, en een hoogtepunt van hiphop in zijn meest inventieve en ondeugende vorm.