Donald Fagen ve Walter Becker’ın kayıtlara yaklaşımı (sonrakinde her şeyi yeniden yapmadan önce) bir dizi şarkıyı baştan sona çalan sabit bir grup insandan, tatmin edici bir kombinasyon bulana kadar aynı parça için birden fazla müzisyeni denedikleri çok bölümlü bir sürece evrilmişti. Bu süreç ne kadar sofistike olursa olsun, Steely Dan hiçbir zaman Aja’da olduğu kadar doğrudan çalmadı. Tıpkı Josie’nin R&B’si, Black Cow’un zıplayışları ve Peg’in bir tezden ziyade gerçek bir dans müziği gibi hissettirmesi gibi...
Fagen ve Becker, 70’ler Kaliforniya pop’unun kıyısındaki siste her zaman R&B ve caz ile büyümüş, tıpkı kitap kurdu New Yorklu hipster’lar gibi görünmüşlerdi. Aja, bu kimliğin müzikte ilk kez bu kadar net bir şekilde ortaya çıkışını ifade ediyor. Albümde birbirine benzeyen anlar olsa da hiçbiri Steely Dan’in trajik romantizmini Deacon Blues’daki saksafoncu olma hayalleri kuran, ancak sarhoş olup bir araba kazasında ölen banliyölü adam kadar yakalayamadı. Evet, o uyumsuzun tekiydi. Ama en azından bir şeye inanıyordu.
