Emanujący powagą fortepian towarzyszący wokalistce w tytułowym „Seili” stopniowo ustępuje pola syntezatorom i wzmocnionej elektroniką perkusji, które przecierają szlak dla lekkiego synth popu „En Haluu Kuolla Tänä Yönä”. Coraz większe zaangażowanie Vartiainen w proces kompozycyjny obrodziło na jej drugiej płycie w fascynujące kontrasty między oszczędnymi w środkach balladami a tanecznymi utworami, którym nie brak emocjonalnej głębi. Przemyślanym aranżacjom subtelności dodaje banjo czy fińska cytra kantele.