To, co na debiucie z 1969 roku momentami sprawiało jeszcze niezgrabne wrażenie — konkretnie: blues-rock po brytyjsku, grany wolniej, ciężej i głośniej niż za oceanem — osiem miesięcy później na płycie Led Zeppelin II brzmiało już nienagannie. Czas spędzony w trasie się opłacił: kilka piosenek albo powstało, albo zostało dopracowanych na żywo, podczas gdy inne (szczególnie „Whole Lotta Love”) oddały relacje między członkami zespołu, które pozwoliły na pisanie muzyki w bardziej bezpośredni sposób oraz podejmowanie większego ryzyka. Choć przywiązaniu Led Zeppelin do bluesa czarnych Amerykanów poświęcono niezliczone recenzje, rzeczywistość — i scheda po grupie — była bardziej złożona. Wystarczy posłuchać albumu Led Zeppelin II, by stwierdzić, że młodzi Brytyjczycy chłonęli bluesa nie tyle jako progresywną pozę, ile swoistą wiedzę tajemną — równie pradawną i ezoteryczną, co celtyckie motywy w „Thank You” czy inspirowane dziełami Tolkiena wizje wplecione przez Jimmy’ego Page’a do „Ramble On”. Krążek Led Zeppelin II stał się zatem wyznacznikiem momentu, gdy zespół zrozumiał, jak sprawić, by oparty na bluesie rock zabrzmiał jak coś trudniejszego do zidentyfikowania.