Choć na solowym debiucie byłego klawiszowca Roxy Music echa kapeli słychać na każdym kroku, glamrockowa estetyka to zaledwie punkt wyjścia dla popowych eksperymentów Eno. Zafascynowany losowością artysta zaprosił do studia kilkunastu muzyków (m.in. Roberta Frippa z King Crimson), zachęcając ich do improwizacji tańcem i nasuniętymi przez podświadomość tekstami. Transowy absurd „Baby’s On Fire” czy euforia „Needles In the Camel’s Eye” dowiodły skuteczności tych burzących konwencję metod.