Debiutancki album Bülenta Ortaçgila, cieszący się początkowo umiarkowaną popularnością, urósł z czasem do rangi klasyka tureckiego folk-rocka. Łagodne akustyczne aranżacje wsparte ciepłym głosem kompozytora i wokalisty w ogóle się nie starzeją — tak jak w 1974 roku „Günaydın” zachwyca subtelnym fortepianem, a „Olmalı Mı Olmamalı Mı” uwodzi jazzowym klimatem.