Het oeuvre van Rebecca Clarke (1886-1979) is relatief bescheiden van omvang – ze werd met name beroemd door haar kamermuziek voor de viola. Echter, de emotionele resonantie van haar werk is allerminst gering. De Britse componiste en violiste schreef onder meer voor de vrouwelijke kamerorkesten waarin ze speelde, terwijl haar liederen dikwijls teruggrijpen op poëzie van de groten als Yeats en Blake. Haar voorkeur lag bij nadrukkelijke harmonieën en ritmisch complexe texturen, die rond 1940 – in haar laatste actieve jaren als componiste – onder invloed van het neoclassicisme werden getemperd.