Muziekjournalisten hadden het maar moeilijk met Pavement in de jaren 90. Het ene moment klonken ze als een typisch alternatief gitaarbandje, even later schitterde er pure pop in hun muziek en bovenop die dikke laag fuzz dreef onverminderd een laagje prachtige poëzie. Het was ook slechts een kwestie van tijd voordat iedereen doorhad dat Pavement iets was dat compleet op zichzelf stond, iets dat de fans natuurlijk vanaf het begin al inzagen. En zoals dat wel vaker gaat, ging de band helaas uit elkaar nog voordat de leden van het grote succes konden proeven.