Louise Farrenc (1804-1875) was een componist, virtuoze pianist, pianodocent en voorvechter van vrouwenrechten. Had ze een doel voor ogen, dan beet Farrenc zich daarin vast. Zo kon ze als student haar docent Antonín Rejcha niet op het Parijse conservatorium bezoeken, want dat instituut zat niet te wachten op vrouwelijke componisten. Maar mede dankzij Farrenc keerde het tij: in 1842 werd ze de eerste en enige vrouw die in de 20e eeuw docent werd aan het Conservatoire de Paris. Haar composities werden door onder meer collega Hector Berlioz gewaardeerd, waarbij met name haar kamermuziek een blijvende impact bleek te hebben. Ze schreef werken voor diverse combinaties van blaasinstrumenten of strijkinstrumenten met piano, maar merkte dat het haar minder geld opleverde dan haar mannelijke collega’s. Na de première van haar succesvolle Nonet (1849) stelde ze die ongelijkheid aan de kaak – en kreeg ze haar zin. Dit was kortom een vrouw die dingen gedaan kreeg. Soms tweemaal: ze won namelijk de Prix Chartier in zowel 1861 als in 1869.