De muziek die je op het Afrikaanse continent hoort is even fascinerend en veelzijdig als de verschillende landen die je er kunt ontdekken. Afrikaanse muziek wordt gekenmerkt door het ritme in contrast met de Europese muziek die eerder op melodie en harmonie let. Achter die wervelende ritmes – polyritmiek- die vreemd aandoen voor menig ongetraind Europees oor gaat namelijk een lange geschiedenis schuil. Karakteristiek is ook het vraag-en-antwoordstramien; muziek is een communicatiemiddel. Volgens de theorie van etnomusicoloog Merriam (1959), wordt het Afrikaanse continent in zeven regio’s opgedeeld. De invloed van de islam is sterk aanwezig in Noord-en Oost-Afrika en de Hoorn. Soedan wordt ook als een aparte muzikale regio beschouwd, op de grens met noordelijk Arabisch en zuidelijk zwart Afrika. Uit Noord-Afrika kennen we vooral de bedoeïnemuziek en de raï die door Khaleds Aicha in onze contreien populair werd. Wanneer we oostwaarts trekken stuiten we op de wervelende taraab, een ratjetoe van Afrikaanse ritmes, Indiase film- en Arabische orkestmuziek waarvan Zuhuru Taarab een prachtvoorbeeld is. Superpopulair in de regio is verder de Keniaanse dansmuziek benga die Naïrobi bereikte halverwege de twintigste eeuw. Noteer Dola Kabarry met zijn Orchestra Super Haki Haki, je wordt er zó vrolijk van! De Hoorn is dan weer de bakermat van o.a. kunstige ethiojazz en –funk. Zo heb je bijvoorbeeld Getatchew Mekurya die met de Nederlandse The Ex een mooie samenwerking tot stand bracht en rondtoerde in Europa en Noord-Amerika. Zeggen we Centraal-Afrika, dan denken we soukous, Congo pop en Papa Wemba’s rumba. De Congolese muziek leeft trouwens voort in Parijs en Brussel waar sterke immigrantengemeenschappen de stijl levendig houden. Tenslotte is er West-Afrika met zijn gigantische invloed op de latere blues, jazz en soul. Youssou N’Dour die de Senegalese mbalax op het wereldtoneel bracht, Toumani Diabaté en Ali Farka Touré behoeven zo weinig uitleg dat we geneigd zijn te zeggen: luister, dans en geniet.