Tomaso Albinoni, die bezeten was van de verbluffende en soms melancholische energie die door zo veel Venetiaanse barokmuziek stroomt, was een productieve en hoffelijke dilettant (hij noemde zichzelf ‘de Venetiaanse dilettant’). Albinoni kwam in 1671 ter wereld in Venetië. Tomaso was van welvarende komaf, dus hij hoefde zijn uitzonderlijke muzikale talent, als violist, vocalist en componist niet in te zetten om aan de kost te komen. Maar als rijkeluiszoon rustte hij niet op zijn lauweren. Meer dan 50 opera’s – Albinoni hield vol dat hij er meer dan 80 had geschreven – lestten de dorst naar operawerk in Venetië en ver daarbuiten. In 1722 presenteerde hij er twee in München op uitnodiging van de keurvorst. Hij raakte daar gefascineerd door de hobo en zorgde er met zijn bekende stukken 12 Concerti a cinque uit 1755 en gelijknamige 12 Concerti a cinque uit 1722 voor dat het instrument populair werd in Italië. Qua reputatie stond Albinoni op gelijke hoogte met Corelli en Vivaldi. Zelfs J.S. Bach complimenteerde hem door een deel van zijn stukken te lenen voor eigen werk en als studiemateriaal, dus het is best ironisch dat Albinoni vandaag de dag het beroemdst is door een stuk dat hij juist niet schreef: het zogenaamde Adagio voor strijkers en orgel in g-mineur (1958), een geromantiseerde heruitvinding door musicoloog en componist Remo Giazotto.