Toen Maurizio Pollini in 1960 als 18-jarige de winnaar werd van het Internationaal Frederick Chopin Piano Concours in Warschau, had hij diepe indruk gemaakt op juryvoorzitter Arthur Rubinstein. Een internationale carrière lonkte, maar Pollini koos ervoor om zijn spel verder te ontwikkelen, daarbij begeleid door Arturo Benedetti Michelangeli. Dat perfectionisme kenmerkt Pollini, die werd geroemd om zijn intellectuele inslag en verbluffend brede repertoire. De in 1942 te Milaan geboren Pollini was een voorvechter van modern werk van Boulez, Stockhausen, Nono en Berio, maar hij vergat allerminst klassiekers als Mozart en Chopin. Op zijn eerste albums verfijnde hij de technische precisie van zijn vroege carrière. In 1972 verscheen zijn opname van Chopins Etudes, wat ook nu nog geldt als de gouden standaard. Ook maakte hij een album met daarop een combinatie van drie delen uit Igor Stravinsky’s Petroesjka en Sergej Prokofjevs Pianosonate nr. 2. Dat album werd lovend ontvangen. Bij de latere heruitgave op cd kwamen er nog twee stukken bij: Pierre Boulez’ Pianosonate nr. 7 en Anton Weberns Variaties voor piano (die al in 1978 als lp waren verschenen). Ook de superieure vertolkingen van grote werken van Schumann (opgenomen in 1973), Schubert (in 1973) en Beethoven (in 1976/1977) gaven blijk van een alsmaar grotere focus en controle bij Pollini. De perfectie van zijn spel kon resulteren in een ietwat afstandelijke toon; zo maakte hij tijdenlang amper gebruik van legato en portamento. Soms paste dat bij de muziek, zoals bij zijn foutloze vertolking van Berlioz, soms ook leidde het tot de kritiek dat zijn optredens wel wat levendiger zouden kunnen zijn. In zijn latere jaren was er meer ruimte voor impulsiviteit.