Onmisbare albums
-
Het dromerige intro van openingsballad ‘Drowned World / Substitute For Love’, maakt meteen duidelijk dat <i>Ray Of Light</i> (1998) een album is waarop Madonna, niet voor het eerst, zichzelf opnieuw uitvindt. De melancholische gitaar die na een kleine drie minuten invalt, zet de toon voor het album: het dampende titelnummer is een van de weinige nummers waar Madonna inzet op de dansvloer. Fantastisch is de 6 minuten lange donkere sfeerschets ‘Frozen’, het meest filmische nummer dat Madonna ooit opnam. - Het tweede album van Madonna, <i>Like a Prayer</i> (1984), begint met een uitbundig swingende gospel, het titelnummer, om daarna met swingende blazers in ‘Express Yourself’ een wervelende oproep tot zelfexpressie te doen. Met name in ‘Cherish’ klinkt nog iets van de meisjesachtige charme van het debuut door, maar Madonna zet vooral stappen in nieuwe richtingen, zoals de groovende funk van ‘Love Song’, waarin de muzikale gast de hoofdrol opeist. Maar die gast is dan ook een andere superster van de jaren 80: Prince.
- Op haar derde album <i>True Blue</i> (1986) verzet Madonna de bakens: rock is een grotere invloed hier, zeker in het begin van het album, met het licht opstandige ‘Papa Don’t Preach’ en het opzwepende ‘Open Your Heart’. Nieuw zijn ook de Latijns-Amerikaanse invloeden, het meest hoorbaar in het zwierige ‘La Isla Bonita’. Maar het opvallendste nummer is misschien wel de ballad ‘Live To Tell’, dat een nieuwe Madonna laat horen: bespiegelend, met een lagere stem die een verhaal heeft te vertellen.