Louis Spohr is net als de Romeinse god Janus een man die je met twee gezichten zou kunnen afbeelden. Zijn muziek keek tegelijk terug naar de vorm en precisie van de klassieke periode, maar ook vooruit naar de grotere expressiviteit van de romantici. Behalve een productieve componist en virtuoze violist, was hij ook een vernieuwer. Hij introduceerde de kinsteun voor de viool en het oefenteken voor de partituur. Hij was ook een van de eersten die een dirigeerstok gebruikte. Hij werd in 1784 geboren in Braunschweig en bekleedde posities in heel Duitsland. Daarnaast bracht hij bijzondere periodes door in Wenen, waar hij bevriend was met Beethoven, en in Londen, waar hij optrad met de Royal Philharmonic Society. Hij schreef talloze opera’s, 10 symfonieën, 36 strijkkwartetten en een overvloed aan concerten, waaronder 18 voor viool. Zijn tijdgenoten beschouwden hem als een van de belangrijkste componisten van hun tijd. Dat zou zo zijn gebleven, als de opkomst van Mendelssohn en Wagner niet had geleid tot Spohrs bijna volledige overschaduwing na zijn dood in 1859. Pas in de jaren 1980 kwamen opnames van zijn muziek in circulatie en nam het aantal uitvoeringen van enkele van zijn opera’s toe. Het toont aan dat hij veel beter verdient dan de stoffige reputatie die hij in de 20e eeuw genoot.