De Georgisch-Franse pianist Khatia Buniatishvili, bekend om haar oogverblindende techniek en podiumpresentatie, is een musicus die de aandacht grijpt en soms de meningen verdeelt. Haar gedurfde snelheid suggereert soms een verwijdering van het dramatisch narratief. Op andere momenten charmeert ze met een ongedwongen poëtische toets, die een muzikaal instinct onthult dat veel verder gaat dan sensatiezucht. Buniatishvili werd in 1987 geboren in Batumi, vlak bij de kust van de Zwarte Zee in Georgië (toen nog onderdeel van de Sovjet-Unie). Ze maakte haar publieke debuut op zesjarige leeftijd met het Tbilisi Chamber Orchestra. Na te hebben gestudeerd in Tbilisi en Wenen, werd ze in 2010 exclusief getekend bij Sony Classical. Enkele opnames benadrukken haar virtuoze benadering van groot romantisch repertoire, waarbij de levendigheid soms voorrang krijgt boven de helderheid, zoals op haar debuutalbum met werk van Liszt (2011). Geslaagder zijn haar versies van Rachmaninovs Pianoconcert nr. 2 en Pianoconcert nr. 3 (uit 1901 en 1909), met het Tsjechisch Philharmonisch Orkest en Paavo Järvi (verschenen in 2017). En dan zijn er albums met gemengd repertoire, zoals Motherland (2014), Kaleidoscope (2016) en Labyrinth (2020), die andere aspecten van Buniatishvili’s muzikale karakter onthullen. Daar zijn enkele prachtige lyrische pareltjes op te vinden, al wekken de vervormingen van tempo en ritme af en toe de indruk dat haar focus verslapt.