Minder is meer. Dat is de insteek van componist Joe Hisaishi (1950). Als kind werd hij door zijn vader – een fervent filmliefhebber – blootgesteld aan honderden films per jaar, wat een grote impact op hem had. In de jaren 70 leverde hij dan ook zijn eerste soundtracks aan Japanse animatiefilms. Vervolgens raakte hij in de ban van new age en elektronische muziek. Dat was aanleiding om zijn naam te veranderen in een Japanse variant van Quincy Jones; als je Quincy in het Japans schrijft wordt het vanzelf Hisaishi. Zijn debuut uit 1981, Mkwaju, is een door Afrika geïnspireerd, minimalistisch album voor percussie-ensemble. Maar in 1986 keerde hij terug naar de wereld van animatiefilms met de soundtrack van de Ghibli-film Laputa: Castle in the Sky van Hayao Miyazaki. Het werd de eerste van vele samenwerkingen. Hij leverde vervolgens de hartverwarmende soundtracks voor gevierde Ghibli-films als My Neighbor Totoro (1998), Princess Mononoke (1997) en Spirited Away (2001). Een andere opvallende soundtrack was die voor de gangsterfilm Sonatine van Takeshi Kitano, waarmee hij in de prijzen viel. Maar zijn eigen favoriet is het door het London Philharmonic Orchestra uitgevoerde Minima Rhythm uit 2009, een groots symfonisch werk waarin al zijn melodisch minimalisme en kleurrijke aspecten van zijn briljante carrière samenkomen.