Harry Styles

Harry Styles

Onmisbare albums

  • Harry's House
    Harry's House

    Het derde soloalbum van Harry Styles, Harry's House, is het gevolg van een kettingreactie. Als er geen pandemie was geweest had hij gewoon zijn tour voor zijn veelgeprezen tweede album Fine Line voortgezet. Ook een terugkeer naar de studio was gepland, maar daar werd door covid-19 een stokje voor gestoken. Voor het eerst in tien jaar had Styles een lege agenda. De zanger besloot die vrijgekomen tijd zorgvuldig in te vullen, met een soloreis naar Italië en uitgebreide bezoeken aan vrienden en familie. Het was een periode waarin hij alles goed op een rijtje kon zetten. “Je mist zoveel verjaardagen”, vertelt hij aan Zane Lowe van Apple Music. “En uiteindelijk gaan mensen er maar vanuit dat je er niet bij kunt zijn. Ik wilde graag wat meer balans in mijn leven. Mijn werk is niet wie ik ben, het is iets dat ik doe. Ik wil het ook graag neer kunnen leggen.” Zijn opgewekte, licht elektronische derde langspeler is gebaseerd op het concept van 'thuis'. Niet per se een stuk onroerend goed, maar vooral het thuisgevoel, Harry's thuisgevoel. “Stel je een dag bij mij thuis voor, een dag in mijn hoofd”, zegt hij. “Wat maak ik mee? Ik speel vrolijke muziek. Of treurige muziek. Ik heb twijfels. Ik voel van alles.” Vanwege de pandemie nam Styles de nummers op met een kleine groep vaste vrienden en vaste muzikale partners, in een intieme sfeer met een glas wijn erbij. Die intimiteit is terug te horen in de nummers die conversationeel en openhartig zijn, alsof hij hardop nadenkt. Vintage folkrock wordt gemixt met vlagen disco in een ontspannen sfeer, waarmee Harry Styles zich nog sterker dan voorheen laat zien als echte singer-songwriter. “Lang dacht ik na over hoe ik interessant kon blijven”, zegt hij, “maar ik had uiteindelijk een moment waarop ik besefte dat ik niet heel jong meer ben, dus dat ik moest nadenken over wie ik als muzikant wil zijn.” Lees verder voor de verhalen achter enkele nummers van Harry's House. Music For a Sushi Restaurant “Na Fine Line had ik een idee over hoe het volgende album moest beginnen. Maar er is iets met 'Sushi' waardoor ik dacht: nah, zó wil ik beginnen. Het werd me duidelijk dat je het openingsnummer moet kiezen op basis van wat je afspeelt als mensen vragen: “Oh, kan ik een beetje van de muziek horen?” Je moet je afvragen hoe je de toon wilt zetten.” Daylight “We moesten een manier vinden om wakker te blijven en dit af te maken, want als we allemaal naar bed waren gegaan was het nummer niet zo geworden als het nu is. Dus we zetten door, maakten het af en gingen naar het strand toen de zon opkwam. Het voelde goed dat we het daar af hadden gemaakt. Het leven, en muziek in het bijzonder, gaat echt over momentjes. Bij het surfen bijvoorbeeld krijg je soms niet de goede golf, en soms komen de golven en heb je niet geoefend. Maar zo nu en dan komen de golven op een moment dat je er klaar voor bent, en je wel genoeg hebt geoefend. Soms, als het schrijven van een nummer vanzelf lijkt te gaan, denk je bij jezelf: dus daarom moest ik zo vaak vallen. Het bereidt je voor op dat latere moment.” As It Was “Voor mij is 'As It Was' bitterzoet. Het is verwoestend. Een dodenmars. Het gaat over metamorfose en het veranderen van perspectief, en dat gaat niet van de ene op de andere dag. Het is niet zo dat je kunt zeggen dat je over een paar dagen afscheid neemt van je oude zelf. Nee, iedereen verandert geleidelijk en tegen de tijd dat je beseft wat er is gebeurd, is het moment verdwenen. Ik denk dat tijdens de pandemie iedereen weleens heeft gedacht dat het nooit meer zal worden zoals voorheen, dat was wel duidelijk. Je kunt niet terug, niet als samenleving en niet als persoon. Maar je leert zoveel in die momenten, omdat je wordt gedwongen om dingen onder ogen te zien, of het nu je minst favoriete dingen zijn in de wereld, of de minst favoriete dingen van jezelf. Of beide.” Matilda “Ik had een keer iemand ontmoet, we raakten steeds verder aan de praat, en op een gegeven moment vertelde ze dingen waarvan ik dacht dat die niet normaal waren. Ik dacht dat ze misschien hulp moest zoeken. Dit nummer is geïnspireerd op die ervaring en die persoon, die ik min of meer heb vermomd als Matilda uit het boek van Roald Dahl. Ik heb het een paar keer laten horen aan vrienden en die moesten allemaal huilen. Dus ik dacht: oké, hier moet ik aandacht aan besteden. Het is een beetje een raar nummer, want met dit soort dingen wil je iemand iets geven, iemand steunen. Maar het zou niet gepast zijn om het over mij te laten gaan, want het is niet mijn ervaring. Soms moet je gewoon alleen luisteren. Ik hoop dat ik dat hier gedaan heb. Het nummer zegt gewoon: 'Ik luisterde naar je’.” Boyfriends “'Boyfriends' is geschreven direct na Fine Line. Ik had het album afgemaakt en er was een extra week waarin ik 'Adore You', 'Lights Up' en 'Treat People With Kindness' schreef. Na de sessie voor 'Lights Up' begonnen we aan 'Boyfriends' en we dachten dat we wellicht een bruikbare versie in handen hadden voor dat album. Toch besloten we om het niet te overhaasten. We hebben uiteindelijk een behoorlijk aantal versies gemaakt. Vocaal, akoestisch, elektrische gitaar. Alles met harmonieën. En toen haalden we alles uit elkaar in onderdelen en maakten we daar weer wat van. Je wilt niet op de zaken vooruitlopen als je een nummer schrijft, maar er was iets met dit nummer waardoor ik dacht: oké, als ik 50 ben en optreed is er misschien iemand die mij voor het eerst hoorde toen die vijftien was en komt om dit nummer te horen. Omdat ik zoveel leer van het zingen van dit nummer. Het is mijn manier om te zeggen: “Ik hoor je”. Ik steek mijn hand in eigen boezem, tegelijkertijd is het een observatie van het gedrag van anderen. Ik groeide op met een zus, dus ik kreeg haar liefdesleven mee, en ook dat van vrienden, en niet iedereen behandelt elkaar even prettig.” Cinema “Ik wilde gewoon iets leuks maken, eerlijk gezegd. Ik stond op een loopband en zong ‘Do-do-do-do-do-do’. Ik schrijf normaal gesproken veel in de studio, maar dit nummer is geschreven op verschillende plekken. Een beetje hier, om het vervolgens weg te leggen, ergens anders weer op te pakken en weer weg te leggen. Uiteindelijk is het in de studio één geheel geworden. Dat was het thema op het hele album eigenlijk. Normaal gesproken boeken we een studio en hebben we twee maanden om het voor elkaar te boksen. Maar soms wil je daar gewoon even niet zijn, en uiteindelijk heb je er zoveel tijd doorgebracht dat je niks hebt om over te schrijven omdat je niks hebt meegemaakt. Dus bij dit album schreven we een paar weken en daarna ging iedereen verder met zijn leven.” Love Of My Life “'Love Of My Life' was het engste nummer, omdat het zo naakt is. Het is heel kaal. Het is ook heel erg in de geest van waar Harry's House over gaat: ik wilde een akoestische ep in mijn huis maken, in een intieme sfeer. Het is geïnspireerd door [de Japanse poppionier Haruomi] Hosono, die een album in de jaren 70 had genaamd Hosono House. Ik dacht gelijk aan hoe Harry's House eruit zou kunnen zien. Het kostte wat tijd om te beseffen dat het huis geen geografische locatie was, maar een mentale toestand. Toen ik dat concept toepaste op de nummers die we hier maakten, kreeg alles een nieuwe betekenis. Stel je een dag bij mij thuis voor, een dag in mijn hoofd. Wat maak ik mee? Ik maak vrolijke muziek. Of treurige muziek. Ik speel dit af. Ik speel dat af. Ik heb twijfels. Ik voel van alles. En het is allemaal van mij. Dit is mijn favoriete album op dit moment, ik ben er echt weg van. En door de omstandigheden van dat moment is het op een hele intieme manier gemaakt. Alles is gespeeld door een klein aantal mensen en tot stand gekomen in een kamer. Voor mij is het alles. Het is alles wat ik wilde maken.”

  • Fine Line
    Fine Line

    “Als ik nu naar mijn eerste album luister herken ik precies alle stukken waarin ik geen risico's nam”, vertelt Harry Styles aan Zane Lowe van Apple Music. “Ik benaderde mijn tweede album met de gedachte: 'ik wil uitzoeken hoe ik het allemaal echt leuk kan maken'.” Met zijn titelloze debuutalbum – een mix van jaren 70-rock, moerassige alt-country en ingetogen ballads – transformeerde hij van boybandidool naar bonafide rockster. De nummers, allemaal variaties op een emotioneel thema, verkenden de bijzondere realiteit van het jong, kwetsbaar en ongekend beroemd zijn, een eenzame combinatie als je jezelf nog aan het ontdekken bent. Wat dat laatste betreft maakte Styles flinke stappen in de twee jaar die volgden: zijn hart brak, hij verschuilde zich in Malibu en Japan, verbreedde zijn horizon, schreef nummers en sloot zich aan bij zijn generatie wat betreft de vraag of bestaande constructies rond dingen als geslacht en seksualiteit wel helpen met het begrijpen van wie we zijn. Identiteit – of zelfontdekking om precies te zijn – ligt aan de basis van zijn tweede album Fine Line, zoals wel duidelijk wordt in de single 'Lights Up' (“Know who you are/Do you know who you are?”) en in 'Falling' (“What am I now?/What if I’m someone I don’t want around? ”). Zoals in het leven nemen deze verkenningen vele vormen aan. Er zijn flierefluitende deuntjes ('Canyon Moon'), indiefolknummers (' Sunflower, Vol. 6') en ook betogen vol pijn (“Do you think it’s easy being of the jealous kind?” vraagt hij in 'To Be So Lonely'). In tegenstelling tot zijn vorige album barst Fine Line van de kleur. Verheven harmonieën, uitbundige strijkarrangementen en zachtmoedige psychedelische melodieën laten je dromend achter, en zo nu en dan heerst het gevoel van alles of niets. De opgewekte filosofische opgetogenheid van 'Treat People With Kindness' – een oprisping van retrogitaren en fonkelende gospel – komt tot een hoogtepunt als Styles een brul laat horen, zijn hand over de piano laat razen en dan de ruimte geeft aan de conga's. Als verhalenverteller is Styles hoopvol en wars van pretenties: hij staat voor je open, hij zit lekker in zijn vel, hij wil dansen, alles komt goed. “Voor dit album wilde ik minder gereserveerd, blijer, vrijer en eerlijker zijn”, zegt hij. Om zijn creativiteit en openheid te stimuleren wachtte hij tot de nummers af waren om vervolgens te beoordelen of hij zich niet teveel blootgaf (en hij voegde er daarna juist nog meer aan toe, zoals de dialoog met een ex in 'Cherry'). “Echt”, zegt hij, “ik wilde dat materiaal er nooit uitknippen.” Hieronder deelt Styles de verhalen achter drie van zijn favoriete nummers. Golden “Mijn favoriete herinnering aan het maken van dit album is de dag waarop we 'Golden' schreven. We zaten allemaal aan het avondeten in de keuken van Shangri-La (Rick Rubins opnamestudio) en we speelden het op één gitaar terwijl iedereen aan tafel zong. Het voelde gewoon erg goed. Wat paddenstoelen betreft: ik doe normaal gesproken nooit iets als ik aan het werk ben. Ik drink niet eens tijdens het werk. Ik drink überhaupt niet. En toen ik in de band was voelde het alsof die zoveel groter was dan onszelf als individuen. De kans was kleiner dat ik de hele boel zou verpesten. Dus ik dacht, nu ben ik op het punt in mijn leven beland waarop je eropuit gaat en experimenteert. Je doet dit en dat. Het maken van dit album voelde gewoon... plezierig. Ik was met vrienden in Malibu en voelde me heel veilig. Nu is de tijd om plezier te maken, we zijn 24 en ik zit in de muziek. Ik ben geen politicus. We schreven het op de tweede dag dat we in de studio waren en toen we het af hadden kregen we gelijk het gevoel dat dit het eerste nummer moest worden. Ik reed altijd naar de studio en dit nummer is gemaakt voor een rit langs de kust op de Pacific Coast Highway.” Cherry “Ik wilde trouw blijven aan de breuk. Ik wilde dat het toen klopte, op dat moment. Het ging erom dat ik mezelf open stelde en niet onverschillig was. Je wordt triviaal als iets niet gaat zoals je wilt en 'Cherry' is op een bepaalde manier pathetisch. Ik voelde veel druk op de avond dat ik het schreef omdat het vorige album geen radioalbum was. Ik voelde veel druk om deze grote nummers te maken. En een vriend zei: 'Je moet gewoon het album maken dat je nu wilt maken, dat is alles'. Dus we bleven op en schreven 'Cherry'.” Falling “Iets wat ik nog nooit eerder had meegemaakt was hoe ik me voelde tijdens het maken van dit album. De momenten waarop ik me goed voelde en gelukkig was waren de gelukkigste momenten van mijn leven en de momenten waarop ik me verdrietig voelde waren de naarste momenten van mijn leven. 'Falling' gaat over het vallen in zo'n dal. Het refrein zegt 'Wat ben ik nu? Ben ik iemand die ik niet in de buurt wil hebben?' Ik voelde dat ik iemand werd die ik niet wilde zijn en dat was heel moeilijk. Maar het positieve daaraan is dat je erover kunt schrijven en je eroverheen kunt zetten. De avond waarop ik het schreef ging ik de deur uit om met een vriend die me oppikte te gaan eten. Toen ik uit de douche kwam zat hij op de piano te spelen en te zingen, dus ik ging er bij staan met m'n handdoek om en we maakten het hele nummer in een minuut of 20 af. Hij zei, 'Oké het is klaar, trek nu alsjeblieft een broek aan'.

Albums

Afspeellijsten van artiest

Singles en ep's

Meer om te luisteren

Meer om te bekijken

Over Harry Styles

Superstar, songschrijver, acteur en zanger Harry Styles heeft schijnbaar moeiteloos de overstap van boyband-lid naar soloartiest gemaakt. Met de Britse band One Direction scoort hij hit na hit. Vanaf 2016 gaat de zanger solo aan de slag en debuteert in 2017 met het album Harry Styles. Wat daarbij opvalt is dat zijn solosound meer leunt op rock dan de muziek van One Direction. De debuutplaat slaat meteen aan en haalt in tal van landen de eerste plaats in de charts. De opvolgers Fine Line (2019) en Harry's House (2022) doen het ook uitstekend en kunnen eveneens op goede kritieken rekenen. Bovendien is de Brit tegen die tijd ook een stijlicoon geworden dankzij zijn unieke kledingstijl.

WOONPLAATS
Redditch, England
GEBOREN
1 februari 1994
GENRE
Pop

Kies een land of regio

Afrika, Midden-Oosten en India

Azië, Stille Oceaan

Europa

Latijns-Amerika en het Caribisch gebied

Verenigde Staten en Canada