Het is ietwat overdreven om Ernest Chausson als schakel te zien tussen César Franck en Claude Debussy. Maar hij liet een klein doch krachtig oeuvre na, waarvan de fijnmazigheid en harmonische rijkheid latere generaties Franse componisten hebben beïnvloed. Hij werd in 1855 geboren als telg van een welvarende Parijse familie. Pas toen hij midden 20 was, ging hij compositie studeren aan het Conservatoire de Paris, al lieten zijn eerste liederen al een scherpzinnige muzikale aanleg zien. In de jaren 1890 componeerde hij drie van zijn beste werken: de liederencyclus Poème de l'Amour et de la Mer, Symfonie nr. 1 en Concert voor viool, piano en strijkkwartet. Die stukken koppelen structurele reikwijdte aan een overweldigend gevoel van fatalisme. Zijn enige opera, Le roi Arthus (1895), die hoorbaar was beïnvloed door Wagner, werd tijdens Chaussons leven nooit opgevoerd. Het smachtende Poème (1896), geschreven voor violist Eugène Ysaÿe, is zijn meest gespeelde stuk. Hij had bijna zijn Strijkkwartet voltooid, toen hij in 1899 te Limay als gevolg van een fietsongeluk overleed.