Carl Nielsen

Carl Nielsen werd in 1865 geboren in een bescheiden hutje op het Deense eiland Funen, als zevende van uiteindelijk twaalf kinderen. Zijn vader was een amateurviolist en -trompettist die zijn zoon stimuleerde om zijn talent voor viool te ontwikkelen. Daarnaast speelde Nielsen kornet en trombone in een lokaal militair orkest. Hij studeerde viool aan het Koninklijk Deens Conservatorium in Kopenhagen en speelde daarna enkele jaren in de vioolsectie van het Koninklijk Deens Orkest. De romantiek van Wagner en Richard Strauss lag hem niet zo, liever vertolkte hij werk van Brahms, Dvořák, Beethoven en Mozart. In Kleine Suite voor Strijkers, dat in 1888 in Tivoli te Kopenhagen in première ging, vermengde hij zijn klassieke opleiding met de ongepolijste aard van de traditionele muziek waarmee hij opgroeide. Tijdens een studiereis in Parijs ontmoette hij de Deense beeldhouwer Anne Marie Brodersen, met wie hij in 1891 trouwde. Vervolgens verdeelde hij zijn tijd over lesgeven, dirigeren en componeren. Ondanks die andere taken kwam Nielsen tot een volumineus oeuvre, bestaande uit onder meer zes symfonieën, koormuziek, liederen, vier strijkkwartetten en concerten voor viool, fluit en klarinet. Zijn grootste werken zijn Symfonie nr. 4 (‘Det Uudslukkelige’, oftewel ‘Het Onuitroeibare’) en Symfonie nr. 5. De komische opera Maskarade is een geliefde Deense nationale klassieker. Het laatste stuk waar hij voor zijn overlijden in 1931 aan werkte was het orgelwerk Commotio.