Het voelde altijd alsof Béla Bartók niet helemaal van deze wereld was. Terwijl de meeste muzikale modernisten hielden van het stadsleven, voelde Bartók zich niet op zijn gemak in steden. Hij zocht liever inspiratie in de natuur. De geluiden van de nacht − vogelgeluiden, insectengeluiden − komen terug in de prachtige concerten en strijkkwartetten die de ruggengraat van zijn werk vormen. Hij was een baanbrekende verzamelaar van volksmuziek, en de kleurrijke modaliteiten en complexe ritmes die hij aantrof in de muziek van de Balkan en zijn geboorteland Hongarije stimuleerden veel van zijn eigen verbluffende muzikale uitvindingen, tot aan zijn laatste werk, het vitale Concert voor orkest (1943). Bartók werd in 1881 geboren in het huidige Roemenië. Hij was intens gehecht aan privacy en keek ook diep in de donkere regionen van de menselijke ziel. Wat hij aantrof vormde hij om tot prachtige, verfijnde maar ook verontrustende meesterwerken, zoals de opera Hertog Blauwbaards burcht (1911-1917) en het revolutionaire Muziek voor snaren, percussie en celesta (1936). De capitulatie van Hongarije in de Tweede Wereldoorlog vervulde hem met afschuw. Hij vluchtte en belandde in New York, waar hij in 1945 stierf aan leukemie, net toen zijn muziek alsnog populair begon te worden.