Producer Mark Ronson herinnert zich dat Amy Winehouse langskwam met de songtekst voor 'Back to Black'. Ze waren aan het begin van 2006 in een studio te New York en het was de eerste dag dat ze samenwerkten. Ronson had haar een draagbare cd-speler gegeven met daarop de pianomuziek voor de song. Winehouse verdween vervolgens voor ongeveer een uur om de tekst te schrijven. Ze kwam terug met iets meesterlijks: somber, grappig, stoer en hopeloos romantisch. Het refrein stond hem echter tegen, want het rijmde niet: ‘We only said goodbye in words, I died a hundred times.’ Hij vroeg haar om het aan te passen, maar zij keek hem glazig aan. Alsof ze wilde zeggen: “Dat is gewoon de manier waarop het eruit kwam, ik kan het niet veranderen.”
Wat Back to Black zo ontroerend maakt, is de manier waarop Winehouse zich door haar pijn heen slaat en die in prikkeldraad wikkelt zodat niemand er daadwerkelijk bij kan. De invloed van soulmuziek op het album is overduidelijk: de blaasinstrumenten die doen denken aan Motown ('Rehab', 'Tears Dry on Their Own'), de romantiek van girlgroups ('Back to Black'), de organische kwaliteit van de arrangementen ('You Know I'm No Good'). Een groot deel werd ingespeeld door The Dap-Kings uit Brooklyn.
De muziek van Winehouse is niet alleen anders door haar tijdloze zangstijl, maar ook door de manier waarop ze het verleden tracht na te bootsen en tegelijkertijd trouw blijft aan haar grofgebekte en ironische zelf. Ze was in die zin een typische millennial. Jaren voordat artiesten van de generaties na haar leerden hun ellende te beteugelen met sarcasme, memes en ironisch fatalisme, flapte Winehouse er woorden uit die zo grof waren dat je haast niet kon geloven dat ze die zong, laat staan vergezeld door een blazerssectie. Het geluid van Back to Black spreekt misschien liefhebbers van retrosoul en klassieke jazzmuziek aan, maar haar houding komt dichter in de buurt bij die van hiphop. Ze was misschien grappig, maar ze maakte geen grappen.
