HAIM had maar één regel toen ze aan hun derde album begonnen: géén regels. “We waren gewoon aan het experimenteren”, vertelt leadzangeres en de middelste van de drie zussen Danielle Haim aan Apple Music. “We wilden niet vasthouden aan een genre of wat voor script dan ook. We hebben het meeste plezier als er geen verboden gebied is.” Het resultaat is dat de zussen uit Los Angeles op Women in Music Pt. III alles omarmen, van zware gitaren via country-anthems tot R&B vol zelfspot. Te midden van dat alles waaien er overheerlijke saxofoonsolo's door het hele album, die je direct naar de straten van hun thuisstad op een zonnige dag voeren. Kort samengevat past het album bij een band die het altijd heeft geweigerd om, in de woorden van Este Haim, “in een hokje gestopt te worden”. “Ik hoop gewoon dat mensen kunnen horen hoeveel plezier we hadden tijdens het maken van het album”, zegt Danielle, die het album produceerde samen met Rostam Batmanglij en Ariel Rechtshaid, een trio dat Alana Haim omschrijft als 'De heilige drie-eenheid'. “We wilden dat er veel plezier in doorklinkt. Alles op het album kwam gewoon spontaan en we nemen onszelf nergens te serieus.” Hoeveel lol er ook op het album wordt gemaakt, er is ook melancholie te vinden op Women in Music Pt. III, teruggrijpend naar het collectieve dieptepunt dat de drie zussen in de jaren voor het album bereikten. Nummers over depressie, het zoeken van hulp, verdriet, falende relaties en gezondheidsproblemen (Este heeft type 1-diabetes). “Een belangrijk thema op dit album is erkenning van verdriet en het agressief uitbannen ervan”, zegt Danielle, die wilde dat het album zo rauw en direct klonk als de onderwerpen die ze behandelen. “Het voelt goed om het in de vorm van een nummer uit te schreeuwen, dat is het meest therapeutische wat ik kan doen.” Ook overwint de band een ander obstakel: die van het constant onderschat worden als vrouwelijke muzikanten. (De albumtitel is, zeggen ze, een speelse “uitnodiging” om op te houden met te vragen hoe het is om vrouw te zijn in de muziek.) Het album verlost de groep van dat euvel, en bood de zussen een kans om de rotsvaste steun aan elkaar te vieren. “Dit is het persoonlijkste album dat we ooit hebben gemaakt”, voegt Alana toe. “Toen we dit album schreven voelde het echt als collectieve therapie. We hielden een spiegel omhoog en keken eens goed naar onszelf. Het zorgde ervoor dat we verder konden.” Laat HAIM je nummer voor nummer leiden door Women in Music Pt. III. Los Angeles Danielle Haim: “Dit was een van de eerste nummers die we schreven voor het album. Het kwam vanuit het gevoel dat Los Angeles een slechte reputatie had toen we opgroeiden. Het was altijd zo van: 'Bah, Los Angeles!', of: 'Fuck LA!'. Vooral rond 2001, toen alle muziek uit New York kwam en al onze vrienden daar uiteindelijk gingen studeren. En als Los Angeles al je ogen doet rollen, dan is de Valley – waar wij vandaan komen – een nog dankbaarder doelwit. Maar ik ben altijd trots geweest op deze stad. En toen ons eerste album verscheen begon het beeld van Los Angeles plotseling te veranderen en wilde iedereen hierheen verhuizen. Het voelde een beetje vreemd en we dachten: 'Misschien wil ik hier niet meer wonen?' Ik wacht op de volgende grote uittocht uit de stad en het moment waarop mensen zeggen: 'het is hier vreselijk'. Iedereen kan hierheen verhuizen, maar je moet vanaf het begin wel trots op LA zijn.” The Steps Danielle: “Met dit album rekenen we af met veel van de emoties die we ervaren in deze industrie. Het album was min of meer bedoeld om al die energie uit te bannen en eigenlijk gewoon te zeggen: de pot op ermee. Dit nummer behelst de hele stemming van de plaat. Het album en dit nummer zijn erg gitaargedreven omdat we dingen echt duidelijk wilden maken. Helaas hoor ik een of andere macho gast nu al zeggen: 'Die lick is te makkelijk'. Jammer genoeg is dat de shit waar wij mee te maken krijgen. Maar volgens mij is dit het leukste nummer dat we ooit hebben geschreven. Het is heel erg live en organisch. Het geeft kracht als we dit spelen.” Este Haim: “Mensen hebben altijd geprobeerd ons in een hokje te stoppen, en ze snappen niet wat wij doen. Mensen zeggen: 'Jullie dansen en spelen geen instrumenten in jullie videoclips, hoe zijn jullie dan een band?' Het is heel frustrerend.” I Know Alone Danielle: “We schreven deze rond dezelfde tijd als 'Los Angeles', gewoon in een kamer op GarageBand. Este kwam met die simpele baslijn. En we schreven de melodie min of meer om die baslijn heen en voegden toen die 808-drums toe in het refrein. Het gaat erover dat het niet goed met je gaat en je het gevoel hebt dat je niet meer met de buitenwereld wilt omgaan. Voor mij is het fijnste soms om gewoon alleen thuis te zijn. Er zit een ode aan Joni Mitchell in dit nummer. Onze moeder was een groot fan van haar en liet ons haar muziek horen toen we nog heel klein waren. Ik ging graag naar mijn kamer om Joni Mitchell keihard op te zetten. En ik bleef terugkomen op haar albums nu we ouder zijn en het nodig hebben. In de auto schreeuw ik mee op langzame nummers van Joni Mitchell. Dit nummer is heel nostalgisch voor haar.” Up From a Dream Danielle: “Dit nummer kostte letterlijk vijf minuten om te schrijven, en het is samen met Rostam geschreven. Het gaat over wakker worden in een realiteit waar je niet mee geconfronteerd wil worden. Ergens wil ik het niet echt uitleggen, het kan zoveel dingen betekenen voor verschillende mensen. Dit is het zwaarste nummer dat we ooit hebben gemaakt. Het is heel cool en ik denk dat het heel tof is om dit live te spelen. De gitaarsolo alleen al is geweldig.” Gasoline Danielle: “Ook deze schreven we supersnel samen met Rostam. Het nummer was aanvankelijk veel langzamer, maar toen stopten we er een breakbeat-achtige beat in en werd het opeens funky en dat bracht het nummer echt tot leven. Het is geweldig hoe de drums klinken. Volgens mij is dat heel goed gelukt. Ik zat letterlijk in een grot van dekens, een fort dat we hadden gemaakt van een heel oud drumstel van Camco uit de jaren 70 om ervoor te zorgen dat we die droge, strakke drumsound kregen. Het vertraagde einde komt van Ariel. Hij had een apart EDM-filter dat hij op de gitaar zette en ik dacht: 'Dat klinkt verdomd perfect'.” Alana Haim: “Ik denk dat we onszelf heel sexy voelden in bepaalde stukken van dit nummer. Ik weet nog dat ik weg was om wat eten te halen en toen ik terugkwam had Danielle de brug geschreven. Ze zei: 'Kijk wat ik heb geschreven!'. En ik dacht: 'Oh! Oké!'.” 3 AM Alana: “Dit spreekt aardig voor zich: het gaat over een seksafspraakje. Er zijn iets van tien versies van dit nummer. Iemand werd uitgenodigd voor een seksafspraakje. Waarschijnlijk was ik dat, om eerlijk te zijn. We begonnen met een beat en schreven daarna heel snel het refrein. Maar we wisten niet echt wat we met de coupletten aan moesten. We hadden het bijna opgegeven en toen dachten we: 'Laten we het nog één keer proberen en kijken of het lukt'. Ik denk dat het bijna 3 uur 's nachts was toen we het couplet hadden en we kregen het idee om een telefoongesprek als intro te gebruiken. Het gaat immers over een seksafspraakje. We lieten een stel knullen auditie doen. Het kwam erop neer dat we al onze mannelijke vrienden benaderden en zeiden: 'Hey, dit klinkt misschien gek, maar kan je doen alsof je om 3 uur 's nachts een meid belt?' We hadden iets van vijf of zes vrienden die het probeerden en ze waren allemaal zo nerveus en sullig. Ze bakten er niks van! Ik dacht: 'Praten jullie ooit wel eens met een vrouw?' Volgens mij kan je horen hoeveel lol we hadden tijdens het maken hiervan.” Don’t Wanna Alana: “Dit is classic HAIM. Het was een van de vroege nummers die we schreven rond dezelfde tijd als 'Now I'm in It'. We hebben altijd heel veel van dit nummer gehouden en het stak er altijd een beetje boven uit, zo van, 'hé, ken je mij nog?' Het klonk zo goed omdat het simpel was. We kunnen jarenlang aan een nummer knutselen, maar altijd als we iets aan dit nummer wilden toevoegen of veranderen ging het gevoel verloren. En iedere keer dat we het speelden voelde het gewoon goed. Het voelde als een warme trui.” Another Try Alana: “Ik wilde altijd al een nummer als dit schrijven, en het is mijn favoriete nummer op het album. De dag dat we eraan begonnen dacht ik erover om terug te gaan naar de liefde van mijn leven. Ik ga nu bijna over mijn nek als ik het zeg want het gaat op dit moment niet bepaald goed, maar toen wel. We hebben al tien jaar een knipperlichtrelatie en ik wilde het weer eens een kans geven. En een week nadat we het nummer af hadden was hij verloofd. Dus het nummer kreeg opeens een hele nieuwe betekenis. Het gaat over het feit dat ik altijd af en aan samen bij dezelfde persoon ben geweest en dat ik uiteindelijk maar één liefde van mijn leven heb gehad. Het is min of meer aan hem opgedragen. Volgens mij beleefde Ariel veel plezier aan het produceren van dit nummer. En de persoon over wie het gaat? Hij weet er niet van, maar ik denk dat hij de link wel kan leggen. Het lijkt me niet zo moeilijk te ontrafelen. Het is de bedoeling dat het einde van het nummer voelt als een feestje. We wilden dat het voelt als een dansfeest. Want ook al zit er nu een wat rare betekenis aan vast, het nummer bevat een hoopvolle boodschap. En wie weet. Misschien komt er een dag dat we er uitkomen. Ik heb nog steeds hoop.” Leaning on You Alana: “Dit gaat over iemand vinden die je gebreken accepteert. Dat is zeldzaam in deze wereld, iemand vinden die van je houdt, je accepteert hoe je bent en je niet wilt veranderen. Als zussen zijn we de CEO van ons bedrijf. We hebben sterke persoonlijkheden en stevige meningen. Het is heel moeilijk om iemand te vinden die je accepteert, je werk accepteert en alles van je accepteert. 'Leaning on You' gaat over het vinden van die persoon die jou stimuleert, alles wat je doet geweldig en interessant vindt en je steunt. Dat is een prachtig iets.” Danielle: “We schreven dit nummer terwijl we met onze gitaren bezig waren. We wilden het zo houden, dus we namen het zo op met de akoestische gitaar zodat we een hele droge, unieke sound kregen waar ik van hou.” I’ve Been Down Danielle: “Dit is de laatste die we voor het album schreven. Het was heel snel, met een tekst als een monoloog met jezelf. Ik wilde dat het klonk alsof je in dezelfde kamer bent, alsof je vlak naast me zit. Dat refrein – 'I've been down, I've been down' – voelt goed om te zingen. Het is heel therapeutisch om het uit te schreeuwen in de vorm van een nummer, het meest therapeutische wat je kan doen volgens mij. De achtergrondvocalen fungeren hier als de andere kant van je brein.” Man From the Magazine Este: “Toen we begonnen was het geloof ik verbazingwekkend voor sommige mensen dat ik gezichten trek terwijl ik speel, ook al doen mannen dat al jaren. Als ze het mannen zien doen zitten ze er, om HAIM te citeren, 'lekker in'. Maar als vrouwen het dan doen is het ongemakkelijk en een afknapper en wordt het vaak verkeerd opgevat. We hebben er in het begin veel vragen over gehad. Er was een keer een interviewer die vroeg of ik die gezichten die ik op het podium trok ook in bed trok. Uiteraard had hij het niet over het moment waarop ik in bed lig te geeuwen. Mijn verdedigingsmechanisme probeert er op dat soort momenten een grap van te maken. Dus ik kaatste de baal terug en zei: 'Nou, er is maar één manier om daar achter te komen'. En natuurlijk was er een lach en gingen we weer verder. Als iemand dat tegen mij had gezegd had ik die persoon waarschijnlijk een klap in het gezicht gegeven. Maar als vrouw is ons geleerd om altijd aangenaam en beleefd te zijn. En ik denk dat dat mijn manier was van beleefd en aardig zijn. Gelukkig zijn dingen wel wat aan het veranderen. We hebben het hier al sinds jaar en dag over, maar ik denk dat mensen nu eindelijk aandachtiger luisteren.” Danielle: “We hebben deze in één take opgenomen. We hadden het gevoel dat we het in de eerste take wilden doen. Het eerste couplet is een heel specifiek verhaal van Este, het tweede couplet is heel universeel voor iedere vrouw die muziek maakt en een muziekwinkel binnenstapt en gelijk de vraag krijgt: 'Ah, dus je wilt gitaar gaan spelen?' Of 'Zoek je een gitaar voor je vriend?' Dan denk je echt, what the fuck. Het is zo'n naar gevoel. En ik heb zoveel andere vrouwen gehoord die dezelfde ervaring hebben. Iedereen vind het verschrikkelijk en haat het om naar gitaarwinkels te gaan.” All That Ever Mattered Alana: “Dit is een van de meer experimentele nummers op het album. Alles dat goed voelde hebben we er gewoon in gestopt. Er zijn een miljoen manieren om dit nummer te interpreteren. Het heeft een eigen leven en is best chaotisch. De productie is knettergek en gestoord, maar het voelde echt goed.” Danielle: “Het is zeker een ander palet. Maar het was interessant voor ons om die gekke gitaarsolo en drums te hebben. Er zit ook een toffe schreeuw in, wat ik altijd fijn vind. Het is een aangename ontlading.” FUBT Alana: “Dit was een van de nummers die heel moeilijk waren om te schrijven. Het gaat erover dat je in een emotioneel gewelddadige relatie zit, iets wat we alle drie hebben meegemaakt. Het is heel moeilijk om waar te nemen op het moment dat je erin zit. En het nummer legt min of meer uit hoe het voelt en hoe je niet weet hoe je eruit kan komen. Je verdrinkt in de relatie omdat de hoogtepunten hoog zijn en de dieptepunten extreem diep. Je ben blind voor alle wild wapperende rode vlaggen omdat je zo ben geabsorbeerd in de liefde. En dat je weet dat je streng voor jezelf bent over de kleinste dingen. Maar het voelde als een goed einde van dit hoofdstuk van het album, een goede pauze voor de volgende nummers.” Now I’m in It Danielle: “Dit nummer gaat over het gevoel dat je ergens in zit en het gevoel hebt dat niet zo heel erg is, maar tegelijkertijd realiseer je je dat het niet goed gaat. Het ging echt niet goed met mij en ik moest mezelf echt in de spiegel aankijken en tegen mezelf zeggen: 'Dit is foute boel. Je moet je zaakjes op orde krijgen, erkennen dat je hierin zit en aan jezelf werken'. Toen het nummer klaar was ging ik in therapie en dat heeft me echt geholpen.” Hallelujah Alana: “Dit nummer kwam vanuit de behoefte te benadrukken hoe belangrijk het is om de liefde van je familie te krijgen. Wij hebben het geluk dat we allemaal twee zussen als backup hebben. We schreven dit met onze vriend Tobias Jesso Jr. en we besloten om de coupletten apart van elkaar te schrijven, dat is best zeldzaam voor ons. Ik denk dat we allemaal onze eigen interpretatie wilden horen van de tekst 'Why me, how'd I get this hallelujah' en wat het voor ons betekent. Ik schreef over het verlies van een hele goede vriendin van me op jonge leeftijd en het doorstaan van een tragedie die onverklaarbaar was. Ik heb nog steeds moeite om daar grip op te krijgen. Het was een van de moeilijkste dingen in mijn leven, en dat is het nog steeds, maar ik heb het geluk dat ik twee zussen had die heel veel steun gaven in die tijd, dat hielp heel erg. Als je praat met iemand die plotseling iemand verliest wordt je een ander mens. Naar mijn gevoel heb ik tot nog toe twee hoofdstukken in mijn leven: eentje voordat het gebeurde en een nadat het gebeurde. En ik heb altijd mijn zussen willen bedanken omdat ze zo essentieel waren in mijn genezingsproces na deze tragedie.” Summer Girl Alana: “Dit nummer is als onze collectieve baby. Het was heel leuk om te maken, maar ook heel eng omdat we net terugkeerden en niet wisten hoe mensen erop zouden reageren. We speelden het voor wat mensen en veel van hen vonden het niet zo goed. Maar wij houden van alles aan dit nummer. Je kan je zelfvertrouwen snel verliezen, maar gelukkig vonden mensen het tof. Het uitbrengen van dit nummer gaf ons ons zelfvertrouwen terug.” Danielle: “Ik heb het hier al vaak over gehad, maar dit nummer gaat over mijn vriend die een paar jaar geleden kanker kreeg en dat was het engste wat ik ooit heb meegemaakt. Ik dacht constant aan hoe hij zich voelde. Ik word snel bang, maar ik vond dat ik me moest vermannen en een sterke figuur voor hem moest zijn. Ik moest het zonnetje in huis zijn, dat was moeilijk voor me, maar ik heb het gevoel dat het hem echt heeft geholpen. En dat is waar dit nummer over gaat. De zomer zijn terwijl hij zich op een hele donkere plek bevindt.”