Al direct vanaf haar eerste single, het beklemmende ‘Ocean Eyes’ uit 2016, werd het duidelijk dat Billie Eilish een nieuw soort popster is. Een onhandig, in zichzelf gekeerd iemand met een voorkeur voor ijzingwekkende melodieën, grimmige beats, enge video’s en dezelfde botte plagerijen als haar idool Tyler, The Creator. De inmiddels 17-jarige inwoner van Los Angeles, die net als haar broer en coauteur Finneas O’Connell thuisonderwijs volgde, brengt nu haar debuutalbum uit waar met smart op werd gewacht. Het is een melancholisch onderzoek naar de donkere en mysterieuze plekjes die in ieders geest rondzweven. Onheilspellende dancebeats vermengen zich in ‘my strange addiction’ met een dialoog uit de comedyserie The Office en gefluisterde vocalen gaan op ‘xanny’ samen met een opzettelijk vervormde bas. “Dit album bevat een hoop eerste keren”, zegt FINNEAS. “Niet een eerste keer in de zin van een nieuwe beat voor het eerst gebruiken, maar dat Billie nieuwe emoties ervaart zoals voor het eerst verliefd zijn. Er zijn miljoenen manieren om een album te maken waar je trots op bent. Maar een nummer schrijven over voor het eerst verliefd zijn, daarvoor krijg je maar één kans”. Billie wordt geplaagd door nachtangst en slaapverlamming, maar tegelijk vormen die een fascinerende bron van inspiratie. Daardoor heeft ze een complexe band met haar onderbewustzijn. “Ik ben het monster onder het bed, ik ben mijn eigen grootste vijand”, vertelde ze op Beats 1 aan Zane Lowe tijdens een interview in Parijs. “Dit album is zeker niet van begin tot eind een nachtmerrie, wel een surrealistische trip.” Met haar aandoenlijke en eigenaardige mix van puberale angsten en drang om te experimenteren is Billie Eilish de perfecte popster voor 2019. We geven een kijkje in de wereld van Billie en FINNEAS terwijl ze zich voorbereiden op een nieuwe fase van hun plan om de popwereld te veroveren. “Dit is mijn kindje”, zegt ze, “en je mag het vasthouden terwijl het op je kotst”. Haar dromen proberen te begrijpen Billie: “Elk nummer op het album verwijst naar iets in je slaap, zoals slaapverlamming, nachtangst, nachtmerries en lucide dromen. Al die dingen hebben geen verklaring. Niemand kan het volledig bevatten. Ik heb altijd al last gehad van zware nachtangst en slaapverlamming en al mijn dromen zijn glashelder, waardoor ik er controle over heb. Ik weet tijdens het dromen dat ik droom. Het komt voor dat een gebeurtenis uit mijn droom de volgende dag ook echt gebeurt, heel raar. Op dit album vertel ik niet zozeer wat ik droom, maar breng ik het gevoel ervan over.” Afstand van zichzelf nemen Billie: “Op het album lieg ik de boel bij elkaar. Maar niet zoals rappers die liegen omdat ze denken dat het stoer klinkt. Mijn doel is om een personage van mezelf te maken. Ik schreef ‘8’ vanuit het perspectief van iemand die ik pijn had gedaan. Als mensen dat nummer horen denken ze dat ik het slachtoffer ben en vinden ze het zielig voor me. In werkelijkheid gedroeg ik me juist schofterig en de enige manier waarop ik daarmee om kon gaan was door mezelf in de ander te verplaatsen.” Een nihilistisch rolmodel voor jongeren zijn Billie: “Ik vind het heerlijk om nihilistische kids te ontmoeten, ze hebben overal maling aan. En ze zeggen dat ze zo geworden zijn door mij, wat me een onbeschrijfelijk gevoel geeft. Het is niet zo dat ze niets geven om mensen of liefde of dat ze zichzelf verwaarlozen. Het gaat erom dat je nergens bij hoeft te horen. Uiteindelijk gaan we allemaal dood. Er komt een dag dat iedereen je is vergeten. Het kan honderd jaar duren, of misschien maar één jaar, maar hoe dan ook: alles wat je doet en alles wat een ander tegen jou doet is op een dag totaal irrelevant. Daarom hoef je niet te proberen iets te zijn wat je niet bent.” Droefheid accepteren Billie: “Depressiviteit heeft een stevige greep op mijn leven. Ik ben altijd al een melancholisch persoon geweest. Dat is mijn vaste instelling.” FINNEAS: “Billie en ik delen gelukkig ook veel momenten van grote blijdschap, maar zodra die energie op is gaat het snel bergafwaarts. Ik ben er trots op dat we lastige onderwerpen niet uit de weg gaan, zoals zelfhaat, onzekerheid en frustratie. Want die emoties kennen we maar al te goed. Als je in je muziek empathie toont tegenover je medemens, dan heb je volgens mij echt iets bereikt.” Leven in het nu Billie: “Ik moet afstand nemen om te zien wat er allemaal gebeurt in mijn leven. Ons optreden in Stockholm was een van de beste ervaringen die we ooit hebben gehad. Ik stond op het podium en keek naar het publiek. Iedereen schreeuwde, het hield maar niet op. Ik vertelde ze dat ik vroeger in mijn huiskamer zat en huilde omdat ik dit zo graag wilde. Ik had in geen duizend jaar gedacht dat het echt zou gebeuren. Tijdens elk concert krijgen we een brok in de keel.” FINNEAS: “Elk concert voelt aan alsof het het laatste is. Het lijkt wel een afscheidstournee. En op een gekke manier is het dat ook. Want het debuutalbum is nu uitgekomen, maar dat is gelijk ook het einde van een periode.”