Het vierde album van Jordan Rakei volgde op een periode van zelfreflectie. “Therapie is een heel logische manier om jezelf te verbeteren in het leven”, vertelt de singer-songwriter, die in Nieuw-Zeeland is geboren, in Australië opgroeide en momenteel in Londen woont, aan Apple Music. “Het is er echt niet alleen om uit een extreme depressie te komen, of een scheiding of relatiebreuk te verwerken. Het is ook een manier om het leven net iets anders te bekijken en net wat gelukkiger te worden.” Op What We Call Life klinkt Rakei dan ook zelfverzekerder dan ooit. Dankzij zijn ervaringen benadert hij het componeren en de productie op een nieuwe manier. Elk nummer bespreekt iets wat hij in therapie heeft geleerd. “Dit is wie ik echt op dit moment ben”, zegt hij. “Ik had wel mijn eigen sound, maar ik liet mijn invloeden te veel doorschemeren. Ik heb het gevoel dat ik voor het eerst van begin tot eind op een album mijn eigen stem heb.” Rakei liet al op zijn vorige werk horen dat hij zonder moeite en met een zeldzame finesse een melange van soul, jazz, R&B en alternative kan creëren. Maar What We Call Life is zijn meest experimentele, sfeervolle en existentiële werk tot nog toe. “Introspectie is voor veel mensen moeilijk. Ze denken niet graag na over hun eigen leven, hun verleden of wat dan ook”, zegt hij. “Het zou voor iedereen goed zijn om dat wat meer te doen.” Lees verder voor een bespreking van het album door Jordan zelf, nummer voor nummer. Family “Ik dacht aan de scheiding van mijn ouders. Ik was toen ongeveer 14 jaar. Destijds dacht ik dat die scheiding niet echt impact op me had. Maar nu ik twee keer zo oud ben en erop terugkijk, denk ik aan de impact die het moet hebben gehad op mijn ouders, die verder moesten als alleenstaande ouders. En wat mijzelf betreft: ik sympathiseer met de jonge tiener die ik was, die de impact van de scheiding niet echt kon bevatten. Ik had het idee dat mijn ouders een soort supersoldaten waren. Nu ik volwassen ben, besef ik dat het gewoon normale mensen waren die verder wilden met hun leven.'” Send My Love “Ik zie dit nummer als drie kleine nummers in één. Je hebt het couplet, dat heel sfeervol en ruimtelijk is, maar met een bepaalde groove. In het refrein wordt het een pompend dancenummer. Ik heb het eerst allemaal geproduceerd. Ik nam alle instrumenten op en vervolgens programmeerden we alle synthesizers en drums. Toen dat eenmaal af was, dacht ik: hoe past mijn stem hierin zonder de productie in de weg te zitten? Ik heb iets van vijf of zes refreinen geprobeerd om erachter te komen hoe ik mijn stem kon invoegen zonder de rest in de weg te zitten. Uiteindelijk besloot ik om het simpel te houden.” Illusion “Ik wilde iets leuks maken en probeerde niet te veel na te denken over het proces. Ik ben in een bepaalde familie geboren met bepaalde principes, in een land met bepaalde privileges. Ik woonde in Australië in een dure buurt en heb sinds mijn geboorte bepaalde voordelen. Het is in feite een reflectie op wat aangeboren en aangeleerd is en het draait om de vraag: heb je je eigen levensverhaal wel in handen?” Unguarded “Ik wilde een nummer hebben dat ademde, wat betreft de productie. De nadruk lag niet op de tekst of de instrumenten, maar op de energie, de sfeer en de manier waarop alles beweegt. Het ging meer om de emotie dan om de boodschap of de keuzes voor de instrumenten. De focus lag op de beweging en de spanning in de muziek.” Clouds “Ik wilde het hele nummer rond een vocale loop bouwen, een beetje zoals 'Retrograde' van James Blake of een nummer van Bon Iver. Ik heb dit tijdens de lockdown gemaakt, in mijn slaapkamer. Ik begon in mei 2020 aan het instrumentele deel, tijdens de wereldwijde opkomst van Black Lives Matter. Mijn vader komt van de eilanden in de Grote Oceaan en hij is bruin. Ik vergeet altijd dat ik een gemengde etniciteit heb, omdat ik als wit word gezien. Ik ben opgegroeid in Australië en had witte vrienden. Aan het begin van mijn carrière zeiden mensen dat ik 'de volgende witte D'Angelo' zou worden. Ik wil mijn schuldgevoel overwinnen en mijn achtergrond meer erkenning geven. Ik probeer mijn naam nu ook uit te spreken zoals het hoort. Ik moet mezelf eraan blijven herinneren dat ik een Cookeilander ben.” What We Call Life “Toen ik jonger was, was het één groot feest thuis. Mijn ouders waren heel sociaal en gaven altijd feestjes. Ik was daarentegen een verlegen en vrij angstig kind. Ik was boos op mijn ouders, die altijd maar feestvierden, terwijl ik een stil en verlegen kind was. Ik weet nog dat ik dacht: is dit wat ik van het leven kan verwachten? Zal het de rest van mijn leven zo gaan? Ik stel op dit nummer mijn innerlijke kind gerust, zo van: 'Het komt allemaal goed, je zal het allemaal prima doorstaan.' Het gaf me altijd veel stress.” Runaway “Het is me gelukt om in één nummer samen te vatten wat ik geweldig vind aan allerlei verschillende soorten muziek. Het nummer voelt enigszins complex, maar tegelijkertijd is het heel simpel. Het is etherisch, maar het heeft een groove. En de harmonieën laten precies horen wat ik op dit moment leuk vind. De tekst bespreekt het omarmen van een nieuw levenspad en het onder ogen komen van het verleden.” Wings “Ik put hier sonisch uit een ander palet. Het is ongetwijfeld het zwaarste en donkerste nummer op het album. Ik probeerde mijn innerlijke vervormde rockgitaar op te roepen. De tekst gaat over jezelf opnieuw uitvinden, je vleugels omarmen en een nieuw bestaan tegemoet vliegen. Ik schreef deze coupletten al in 2014, toen ik naar Londen verhuisde. Ik vond gewoon nooit de juiste muziek die qua emotie bij de tekst zou passen, tot we de studio in gingen voor dit nummer. Ik besloot gewoon om de tekst over de muziek te zingen. De tekst is op dit punt in mijn leven nog steeds actueel.” Brace “Ik begon redelijk licht en ik denk dat deze best uitgestrekt is, het is een andere sound dan op de eerdere nummers van het album. Ik wilde juist dat contrast. 'Brace' is een hele ontspannende, langzame, filmische ervaring.” The Flood “Van begin af aan wist ik al snel dat dit het laatste nummer van het album zou worden, omdat het een lange intro, een lang middenstuk en een lange outro heeft. Ik wilde een naadloos verhaal creëren, alsof je een nieuwe toekomst omarmt. De laatste vier minuten zijn helemaal instrumentaal en het nummer ebt langzaam weg. Het gaat over de stortvloed van emoties in je lichaam en hoe ontvankelijk het lichaam is voor trauma. Het is een verhaal over emoties.”