De vergelijking met een warm bad is nog te schraal voor de verkwikkende weelde waarin Enya je met Watermark (1988) laat wegglijden. Haar succesvolle droomplaat is als een massage met duizenden hemelse handen tegelijk: de opeengestapelde, feeërieke vocalen van de Ierse engel laten je onverwijld wegdromen over paradijselijke contreien, de zachte synthesizers vormen een herbergzame geluidskathedraal en de Keltische folkelementen verschaffen een mystieke tint van new age. Net als in een aquarel vloeit alles nevelig en onuitwisbaar in elkaar.