Voor PVRIS-frontvrouw Lynn Gunn markeert het derde album van haar band, Use Me, een onomkeerbare beslissing. Muzikaal gezien betekende het dat de band afscheid neemt van de wijdlopige rock die de twee vorige albums van het trio uit Massachussetts definieerde en een meer op hooks geënte, duistere vorm van electropop omhelst. “Dit is waar we nu zijn, en we gaan niet meer terug”, zegt de zangeres over de nieuwe koers van PVRIS, die Gunn inzette met de Amerikaanse producer en Paper Route-frontman JT Daly. “Je kunt je bij ons aansluiten of afscheid van ons nemen. Ik volg mijn smaak en mijn interesses, en ik wil geen concessies doen uit nostalgische overwegingen of om aloude verwachtingen tegemoet te komen.” Maar Use Me weerspiegelt ook een andere overduidelijke verandering: het moment dat Gunn – die jarenlang terughoudend was om alle eer voor de output van PVRIS op te eisen – zichzelf toestaat om uit de schaduw te stappen en op de voorgrond te treden. “Het proces van dit album was een heel individuele, solistische onderneming”, zegt ze. “Dingen verliepen sowieso al op die manier, maar we hadden daar nooit een direct gesprek over. Iedereen was hier klaar voor, want het is een gezondere, makkelijkere manier van werken. Dat we nu eindelijk concluderen: ‘Zo gaan we het nu af aan doen’, en dat we dat samen hebben besloten, dat is een hele positieve zet voor ons geweest. Het geeft ons veel meer vrijheid.” Het is duidelijk waarom Use Me die nieuwe koers in gang zette: dit is een intens persoonlijk album waarop Gunn vastlegt – en ook verwerkt – hoe turbulent haar leven is geweest in de jaren die voorafgingen aan de creatie ervan. “Het was echt een overweldigende tijd”, zegt de zangeres over de periode na de release van All We Know of Heaven, All We Need of Hell in 2017, tot aan 2019, toen ze begon met schrijven voor Use Me. Die onrust wordt over het album uitgespreid, van de opgekropte woede van opener ‘Gimme a Minute’ – een daverend anthem waarin Gunn wanhopig een beschermende laag om haar heen drapeert – tot ‘Good to Be Alive’, waarop de zangeres peinst over haar zwakke gezondheid en zich sarcastisch afvraagt: “Is dit lichaam wel van mij? Ik ben blij dat ik leef, maar ik haat mijn leven.” Maar te midden van al die rusteloze energie is er ook verlossing; terwijl het album zijn einde nadert drijft Gunn af naar opmerkelijk kalmere wateren. Die verandering die je hoort, zo zegt ze, weerspiegelt “innerlijke genezing. Het is grappig, want toen we dit album maakten, voelde ik dat ik nog steeds een hoop zaken niet kon loslaten. De chaos was gewoon heel erg aanwezig. Maar als ik er nu over praat voel ik dat ik er grotendeels van ben genezen.” Hieronder begeleidt Gunn je nummer voor nummer door het opwindende Use Me. Gimme a Minute “Dit nummer voelt als een heel goed begin, vooral als je naar het album kijkt als een verhaal. Er waren veel veranderingen tijdens het maken van dit album: persoonlijke veranderingen, mentale veranderingen, lichamelijke veranderingen. En bij mij werden in deze tijd een auto-immuunziekte en de Ziekte van Crohn vastgesteld, dus ik moest binnen die chaos omgaan met een hoop medische kwesties. Ik vind het ook heel moeilijk om grenzen te stellen en om hulp of een rustpauze te vragen. Deze song is een schreeuw om hulp en een ontlading van wat ik echt wilde zeggen, namelijk: ‘Geef me even een minuutje. Geef me wat tijd. Ik moet verwerken wat in de afgelopen jaren is gebeurd. Ik moet verwerken wat er in mijn lichaam gebeurt. Ik moet verwerken wat er met mijn hart gebeurt.’ Het was gewoon te veel. Muzikaal gezien roept de song die indringende stress en onrust op, en het leidt uiteindelijk tot die explosieve breakdown en de ultieme razernij.” Dead Weight “Ook hier overdenk ik dat ik het altijd iedereen naar de zin wil maken en de gevoelens en verwachtingen van anderen boven de mijne plaats. Het nummer gaat erover dat ik die gewoontes en vaste patronen wil afwerpen. Maar ook dat ik mensen wil loslaten die dat niet begrijpen en niet toestaan dat je die grenzen stelt – oude vriendschappen, oude relaties, oude factoren die je tegenhouden om de beste versie van jezelf te zijn. De dynamiek van de song past perfect bij de sound; ze weerspiegelen de dans die ik voor mijn gevoel altijd uitvoer. Ik wil altijd direct en transparant zijn tegenover de mensen om me heen, maar ik wil dat altijd liefdevol doen en op een manier waardoor ik op niemands tenen sta. Maar soms is het nou eenmaal zo dat je een grens moet stellen, dat je dat zonder compromissen moet doen en zonder je er zorgen over te maken.” Stay Gold “’Stay Gold’ vloog er zo uit – dit nummer schreef ik echt heel snel. De is dat je een nummer voor iemand wil schrijven, maar dat tegelijk niet wil doen, want als je een nummer over iemand schrijft, worden ze onsterfelijk. Ze kunnen door een luisteraar worden geïnterpreteerd op welke manier hij of zij maar wil, of ze de persoon nou op een hoog voetstuk willen plaatsen of af willen maken. En deze persoon was zo bijzonder voor mij dat ik niet het risico wilde lopen dat een van die twee dingen zouden gebeuren. Ik wilde de persoon beschermen. Ik wilde hun grootsheid niet laten sterven als dit nummer alsmaar opnieuw wordt afgespeeld. Dus de ironie is dat ik wel een nummer over hen schreef en dat is dus het nummer over het niet willen schrijven van een nummer over hen.” Good to Be Alive “Die regel – ‘Het voelt goed om te leven maar ik haat mijn leven’ – is bedoeld een beetje gekscherend en grappig bedoeld. Maar het is ook een totaal eerlijke opmerking. JT had een klein songschrijverskamp opgezet met een paar geweldige schrijvers. En er was een dag dat we alleen werkten en dat ik een heel naar, opgeblazen gevoel had in mijn buik en lichaam. Ik voelde me gewoonweg niet goed en het was heel moeilijk om naar de sessie te gaan en daar actief aan mee te doen. Ik voelde de druk van die gezondheidsklachten, wat ironisch was aangezien ik mentaal gezien in topconditie was – ik voelde me beter dan ik me als volwassene en in mijn carrière ooit had gevoeld. Ik zie muziek als een geweldig voertuig voor het leveren van een diepe, eerlijke en misschien moeilijke boodschap, maar als je er iemand op kunt laten dansen of op mee kunt laten zingen, dan voelt het zoveel beter.” Death of Me “Dit gaat over de evenwichtsbalk waarover je moet lopen als je interesse hebt in iemand en je beseft dat je veel om ze geeft en ze graag mag. En je moet je dan op een of andere manier overgeven, zo gaat het althans bij mij. Bij mij is het een kwestie van alles of niets. Als ik me ga toewijden aan iemand, dan ga ik er volledig voor en spring ik in het diepe – dan komen we weer terug op het niet kunnen stellen van grenzen. Het gaat over het risico dat je neemt als je een band voelt met iemand en alle remmen loslaat. Muzikaal gezien is het vergelijkbaar met ‘Good to Be Alive’: ik denk dat als je alleen de tekst hardop leest, het behoorlijk duister en misschien niet al te positief klinkt. Ik wist dat ik iemand nodig had die de perfecte mix van een beetje duister maar ook een beetje grappig kon leveren en ik koos Daniel Armbruster van Joywave. Hij hielp me met het vangen van die duistere energie, maar er zit ook een ondeugende knipoog in.” Hallucinations “Het is grappig, ik dacht niet dat dit nummer op het album zou komen. Ik las in die tijd een boek over hallucineren en het voelde alsof ik in een maffe kleine droom leefde. Er waren veel gebieden in mijn leven waarover ik nadacht of het nou echt was of iets dat ik had bedacht of verzonnen, en ik probeerde die dingen te identificeren en vast te leggen. Het boek sloot echt aan bij hoe ik me op dat punt in mijn leven voelde. Ik had het trouwens gekregen van een fan, dus wie dat ook was, ik ben die persoon veel dank verschuldigd.” Old Wounds “Ik denk dat ik nooit eerder zo direct heb geschreven over liefde. Het voelt aan als een lovesong – het gaat over die alles-of-niets-mentaliteit en de bereidheid om weer gekwetst te worden door iemand, voor de tweede keer. Ik schreef het drie of vier jaar geleden. Ik had een kortstondige maar heel speciale band met iemand en het eindigde heel abrupt. En er was een moment dat ze die persoon terugkwam om erover te praten en samen iets te verwerken. Ik herinner me dat een van mijn vrienden tegen me zei: ‘Rijt geen oude wonden open, doe het niet’. Ik dacht: ‘Dat is een goede tekst, dat is een goed idee voor een nummer.’ Op dat moment verbleef ik in een hotel in New York en ik keerde terug naar mijn kamer en knalde de song er binnen een dag uit. En ik bewaarde de demo heel lang; ik wilde hem gewoon afmaken en het uitbrengen. Ik liet het op een dag horen aan JT en enkele leden van ons team en iedereen zei: ‘We moeten dit afmaken’. Ik zei: ‘Dankjewel, dat dacht ik ook.’ Ik ben een hopeloze romanticus en deze song geeft dat weer.” Loveless “Toen ik dit schreef zat ik midden in een break-up en wilde ik daar niet over schrijven. Ik wilde er niet nog meer aandacht en energie aan schenken, denk ik. Maar ik wist, diep vanbinnen, dat ik er over moest schrijven en het moest uiten. Dus met grote tegenzin schreef ik erover. Maar ik denk dat het maken van de song me in staat stelde om het eindelijk te verwerken en accepteren, dat ik me er even aan kon overgeven. Toen die energie eruit was getrokken was er ruimte voor een adempauze, die volgens mij op het einde van het album optreedt. Het voelt lichter, het voelt niet meer zo chaotisch, ook al is er nog steeds een beetje droefenis. De song gaat erover dat je toegeeft dat je je verslagen voelt, dat je toegeeft dat iemand je heeft gekwetst en dat je ze daarop aanspreekt. Zo van: ‘Je hebt me pijn gedaan, gast, je hebt me echt pijn gedaan.’ Ik voel dat dit de eerste song is waarop ik dat onomwonden zeg. Juist door zoiets toe te geven neem je weer het heft in handen.” January Rain “Dit is een meer terugblikkende overpeinzing van dezelfde situatie. JT en ik rondden alles af en knoopten alle losse eindjes van het album bij elkaar. Maar ik werd een keer wakker met de zangmelodie en het refrein van dit nummer in mijn hoofd en ik sprong meteen naar mijn computer. Ik schreef de track, legde de melodie vast voordat het me zou ontglippen en bracht het naar hem. Ik had de tekst nog niet af en wist niet wat ik voelde. Maar ‘January Rain’ bleef maar in mijn hoofd opkomen. Ik keek een jaar later terug op die relatie en overpeinsde hoe het allemaal voor me voelde, en het voelde heel speciaal voor me. Maar al snel wist ik dat die relatie tot mislukken gedoemd was. Ik herinner me dat er een week was toen het maar regende, regende en regende, en op dat moment was dat gevoel het heftigst.” Use Me “Er zit hier een harp in, plus strijkinstrumenten. Dit was een van de songs, samen met ‘Stay Gold’, waarvoor we echt hebben gevochten om het op het album te krijgen. Ik keek naar Euphoria en hield van de soundtrack daarvan. Ik hou van de dynamiek tussen Rue en Jules en het concept dat je een persoon gebruikt als je ontsnapping of medicijn – of dat nou goed of slecht is. Je kunt het als een heel gezond of ongezond iets zien, het hangt af van de situatie. Ik heb de neiging om me in mijn leven in mijn eentje terug te trekken. Ik schreef het bijna als een liefdesbrief of een lovesong vanuit het perspectief van iemand anders, met de boodschap dat ik wou dat iemand tegen me zou praten en voor me zou zingen. Het is dus een soort gekke omgekeerde lovesong, als een wens die ik uit. Misschien komt er een dag dat iemand die persoon voor me kan zijn, een persoon om op te steunen. Maar er zit een dubbelzijdige energie in. Want je kunt de song ook beschouwen als een grappige, passief-agressieve, ironische boodschap in de trant van: ‘Ga je gang maar, gebruik me. Doe met me wat je nodig hebt’. Het is heel krachtig. Het heeft ook iets versterkends, als je het op die manier bekijkt.” Wish You Well “Ik wil nooit mijn band met mensen verbreken, ik wil geen bruggen verbranden. Ik wil nooit dat mensen gekwetst raken. Zelfs als een situatie giftig of ongezond is, wens ik iemand altijd het beste toe. Maar soms moet je dingen loslaten en bepaalde mensen loslaten. Ik voel dat dit de juiste song is voor het einde van het album. Het vangt het gevoel dat ongeacht wat iemand me laat doormaken, ik dat niet tegen je zal gebruiken. Ik zal altijd hopen dat je het gebruikt om te groeien en genezen. Maar ik hou ook van vrolijke nummers met een lekkere vierkwartsmaat en een echt groovy bas. Dus het was de eerste keer dat we probeerden om zoiets te maken. Het moest gewoon op het album komen.”