Het negende album van P!nk duikt gelijk in de serieuze materie. De pianoballad 'When I Get There' die het album opent is een brief aan haar vader die in augustus 2021 overleed. 'Is there a bar up there where you've got a favorite chair/Where you sit with friends/And talk about the weather', zingt P!nk met gebroken stem. 'I know you'll tell me when I get there.' Het is een intens begin van het album, maar de popster heeft de gewoonte om haar luisteraars op intieme wijze uit te nodigen in haar leven. "Je moet er gewoon direct helemaal induiken", vertelt P!nk aan Apple Music. "Dat is een beetje hoe het is om met mij om te gaan. Zo van: 'Hoi, zal ik vertellen over die ene keer?' Het is een soort uitnodiging." Verspreid over dertien nummers bespreekt P!nk op TRUSTFALL de afgelopen paar jaar, waarin ze worstelde met het onvermijdelijke besef dat het leven geen uitgestippelde route heeft, ook niet als je ouder wordt. Neem 'Turbulence', een emotioneel nummer dat je eraan herinnert dat zelfs de meest schrijnende momenten in het leven slechts fragmentjes zijn uit een lange reis. 'The panic is temporary/But I'll be permanent/So when it hits, don't forget/As scary as it gets/It's just turbulence', zingt ze, met ietwat brekende stem. "Om die reden houd ik van 'Turbulence'", zegt P!nk. "Ik liet het horen aan de tienerdochter van een vriend en ze had tranen in haar ogen. Ik realiseerde me dat het gaat over haar angsten. Ik hoop dat het nummer een beetje helpt, omdat het zo'n mooi concept is: hoe hobbelig het ook wordt, hoe eng het ook wordt, het is maar turbulentie." 'TRUSTFALL', dat P!nk samen met Fred again.. en Johnny McDaid schreef, heeft een compleet andere sfeer, maar ook hier laat P!nk zien dat dieptepunten kunnen leiden tot iets moois. Het is een sluimerend dancenummer waarin P!nk haar hoge vocale registers opent, terwijl ze luisteraars uitnodigt om te speuren naar de plekken 'waar de liefde aan onze kant staat'. En het is het eerste moment waarop ze alle remmen losgooit. Of zoals P!nk het zegt: "Ik heb er schijt aan. Ik ga dansen. Ik ben er klaar mee. Ik ga mijn kleren uitdoen en dansen. Ik ga rolschaatsen." Op TRUSTFALL wordt P!nk ook meerdere malen uitgedaagd door haar gasten, die haar bijvoorbeeld in staat stellen om haar krachtige stem te laten schitteren in countryfolk. Ze doet een duet met folkpopgroep The Lumineers ('Long Way to Go'), waarin zij en vocalist Wesley Schultz elkaar voorzichtig benaderen, onzeker of ze vol voor elkaar moeten gaan. De Zweedse zussen van First Aid Kit vergezellen P!nk in het stemmige 'Kids in Love', waarin een rusteloze akoestische gitaar en luchtige vocale harmonieën te horen zijn. En Chris Stapleton helpt P!nk het album af te sluiten op 'Just Say I'm Sorry', een fonkelend, empathisch duet over hoe trots liefde in de weg kan zitten. "Het is geweldig dat ik een polariserende popster kan zijn. Ik zeg: "Hé Lumineers, willen jullie een nummer maken?". En dat ze dan zeggen: "Ja, cool." En dan zeg ik: "Mooi! Stapleton, wil je een nummer zingen?" En hij zegt: "Absoluut." En daarna First Aid Kit. Dan denk ik: wie ben ik? Dit is geweldig." Deze drie duetten, samen met nummers als het glinsterende discofunknummer 'Never Gonna Not Dance Again' en het punky 'Hate Me', laten horen dat het grote succes van P!nk ook te danken is aan de manier waarop ze verwachtingen op de proef stelt. "Ik ben altijd een tas vol verrassingen geweest", zegt ze. "Ik ben blij met dit album op dezelfde manier als ik blij was met M!ssundaztood [uit 2001], omdat het allemaal met elkaar samenhangt, ook al bestaat het uit verschillende genres."