Weinig rockbands zijn vooruitstrevender dan Paramore. Maar voor de agressie die van hun zesde album afstraalt moest de groep uit Tennessee terugblikken − om zo te putten uit de urgentie die ze hadden toen ze als tieners doorbraken met hun energieke poppunk. “Ik denk dat het daarom zo’n moeilijk album was om te maken”, zegt Hayley Williams tegen Apple Music over This Is Why. “Want hoe doe je dat zonder de auto helemaal in z’n achteruit te zetten?” Na After Laughter uit 2017 − een ongegeneerde popplaat − verlangde gitarist Taylor York “echt naar rock”. Voeg daar de combinatie van een wereldwijde pandemie, sociale onrust, apocalyptisch weer en oorlog aan toe, en je hebt een geschikte achtergrond (zo niet oorzaak) voor hun rauwe muziek. “We zochten naar slimmere manieren om iets agressiefs te maken, en dan draait het niet alleen om nog meer distortion [vervorming]”, zegt York. “Er zat veel spanning in de zoektocht naar een vorm waarbij we ons alle drie thuis voelden. Het was soms heel moeilijk, maar toen we aan het einde terugluisterden, dachten we: dit is het.” Het resultaat: een set stekelige maar zeer pakkende (en vaak dansbare) postpunk, die inspiratie put uit acts uit de vroege jaren 2000, zoals Yeah Yeah Yeahs, Bloc Party, The Rapture, Franz Ferdinand en Hot Hot Heat. Williams stipt aan hoe het was om door de afgelopen jaren heen te komen, of het nu gaat om angstgevoelens (het titelnummer), verontwaardiging (‘The News’) of wegkwijnen (‘C'est Comme Ça’). “Ik moest veel schreeuwen op deze plaat. Dat vond ik eng, want ik heb mijn stem zo vriendelijk behandeld en nu ben ik die aan het verkloten”, zegt Williams. “Aan het eind van de eerste dag in de studio luisterden we terug naar de muziek en dachten we: wie is dit? Het klinkt als alles waar we van houden en nooit eerder deden. Voor mij is dat altijd een goed teken, want er zijn niet veel routeaanwijzingen onderweg. Je gaat er gewoon voor. De diepte in.”