Het tweede soloalbum van Carole King, Tapestry uit 1971, schetste hoe het tijdperk van de singer-songwriters er in de jaren 70 uit zou gaan zien. Het album ademt met minimale pianoarrangementen een warm, intiem huiskamergevoel – een accurate momentopname die de schijnwerpers richtte op een songwriter die eerder achter de schermen al zo veel klassiekers schreef voor collega's. King had al een belangrijke rol gespeeld in de Amerikaanse popmuziek als vocale kracht voor vrouwen. Door 'Will You Love Me Tomorrow' van The Shirelles te schrijven bijvoorbeeld, waarin het taboe op vrouwelijke kwetsbaarheid werd doorbroken. Of door powervrouw Aretha Franklin te voorzien van een feministische klapper met '(You Make Me Feel Like) a Natural Woman'. Op Tapestry grijpt ze de kans om die nummers naar zich toe te trekken en zo haar eigen verhaal te vertellen. Daarbij introduceerde ze tevens nieuwe nummers die klassiekers werden ('I Feel the Earth Move', 'It’s Too Late', 'So Far Away' en 'You’ve Got a Friend', dat een hit zou worden voor James Taylor, een van de sessiemuzikanten op het album). Het is dus geen verrassing dat Tapestry lijkt op een instant greatest hits-album. Zelfs toen het verscheen stond het maar liefst zes jaar lang in de albumhitlijst van Billboard (inclusief 15 weken op nummer 1, wat een nieuw record was) en ook na vijf decennia voelt dit nog steeds aan als een absoluut hitalbum.