“Ik was ongeveer halverwege dit proces toen ik besefte dat dit album absoluut over familie gaat”, vertelt Rina Sawayama aan Apple Music. Het is een zeer persoonlijk en genre-overstijgende ontdekkingstocht, al geeft de Japans-Britse artieste eerlijk toe dat ze met diverse mensen heeft samengewerkt om haar caleidoscopische visie vorm te geven. “Als ik vastzat nam ik altijd contact op met bevriende songwriters om te vragen: ‘hey, kun je me helpen met deze melodie of dit deel van het nummer?”, zegt ze. “Adam Hann van The 1975 hielp me bijvoorbeeld met het opnieuw opnemen van veel gitaarpartijen en dat was te gek.” Sawayama werd geboren in Niigata, in het noordwesten van Japan, en verhuisde op haar vijfde met haar familie naar Londen. Daar studeerde ze aan Cambridge af in politicologie, psychologie en sociologie, terwijl ze haar onzekere bestaan als beginnende muzikant aanvulde door te werken als model. De eigenzinnige popmuziek op haar mini-album RINA uit 2017 was al veelbelovend, maar dit debuutalbum is een duizendklapper aan invloeden (inclusief, verrassend spannend genoeg, nu metal), vertolkt door een poprebel die ons de toekomst in wil loodsen. “Mijn ijkpunt is dit: als je alle productiefoefjes verwijdert en alleen de melodie overhoudt, klinkt het dan nog steeds als pop?”, zegt ze. “De grap die we telkens maakten is dat het nog wel een tijdje zal duren voordat ik in stadions speel. Maar ik wil dat het universum in sturen. Op een dag gaat dat gebeuren.” Luister naar haar debuutalbum om te begrijpen waarom we haar zelfvertrouwen niet misplaatst vinden – en lees Rina’s gids bij alle nummers van het album. Dynasty “Ik denk dat het thematisch en tekstueel gezien logisch is om hiermee te beginnen. Ik heb een academische achtergrond, dus ik benader zaken als een proefschrift. De titel van het essay zou zijn: ‘Zal je de keten niet met mij verbreken?’ Het gaat over intergenerationele pijn en ik vraag luisteraars om met mij deze wereld te doorgronden. Het is een uitnodiging. Ik denk dat ‘Dynasty’ wat productie betreft een van de meest wilde nummers is. Ik denk dat we op een gegeven moment wel 250 lagen in Logic hadden.” XS “Ik schreef dit met Nate Campany, Kyle Shearer en Chris Lyon, allemaal geweldige popschrijvers. Het was de eerste sessie die we ooit deden in Los Angeles. Ze zaten wat te pielen met gitaarriffs en ik zei: ‘ik wil iets schrijven wat bikkelhard maar ook poppy is en je helemaal laat flippen’. Het bevat precies de juiste dosis herrie en precies de juiste soort herrie, zodat het je na zo ongeveer elke vier maten wakker laat schrikken. Ik vertelde ze: ‘Ik vind N.E.R.D te gek en ik wil dat soort gitaren horen’”. STFU! “Ik wilde mensen chockeren aangezien ik een tijdje weg ben geweest. Het nummer dat ik voor aan deze maakte was ‘Flicker’ uit 2018, en dat is net zo blij en empowering op een andere manier. Ik wilde mensen een beetje wakker schudden. Het is erg leuk om met emoties van mensen te spelen. Maar als de kern van deze song weer poppy is dan zullen mensen er open voor staan, en dat bleek hier het geval. Ik was opgelucht.” Comme Des Garçons (Like the Boys) “Dit is een van mijn favoriete baslijnen. Ik maakte het met Bram Inscore en Nicole Morier [producers en singer-songwriters uit Los Angeles], die veel hebben gewerkt met Britney Spears. Ik denk dat dit onze tweede sessie samen was. Ik kwam binnen en zei: ‘ja, ik denk dat ik over giftige mannelijkheid wil schrijven.’ Toen zei Nicole: ‘oh god, dat is zo grappig, want ik dacht net aan Beto O'Rourke en hoe hij de voorverkiezing in Texas heeft verloren, maar toch nog iets zei als ‘Ik ben geboren om dit te winnen, dus het is oké’.” Akasaka Sad “Dit is een van de nummers die ik alleen heb geschreven. Het is persoonlijk, maar ik probeer altijd om mijn ego te verwijderen en over het eindresultaat na te denken, het nummer dus. Het is zinloos om erover te discussiëren of het wel 100% authentiek en persoonlijk is. Ik denk dat er manieren zijn om verhalen te vertellen die persoonlijk zijn, maar toch ook algemeen. Voor RINA schreef ik de teksten en melodieën, waarna [Britse producer] Clarence Clarity het produceerde. Voor dit album werk ik voor het eerst samen met songwriters. Eerlijk gezegd dacht ik tot op dat moment: ‘wat doen die lui eigenlijk? Ik begrijp niet wat ze bij kunnen dragen in een sessie.’ Ik begreep niet hoe ze konden helpen, maar het heeft mijn teksten en melodieën alleen maar beter gemaakt.” Paradisin’ “Ik wilde de themasong voor een tv-serie schrijven. Als mijn leven en mijn tienerjaren een tv-serie zouden zijn, wat zou dan de soundtrack zijn en wat zou je horen tijdens de opening? Het deed me echt denken aan Ferris Bueller's Day Off en dat hoge BPM dat je in de jaren 80 hoorde. Ik denk dat dit op 130 of 140 bpm zit. Ik was als tiener heel wild en dit soort producties schept een gevoel van avontuurlijkheid. Er zit een stuk in het nummer waarin mijn moeder me een standje geeft, maar dat is eigenlijk mijn stem. Ik besefte dat als ik mijn stem omlaag schroef, ik net als mijn moeder klink.” Love Me 4 Me “Dit zie ik als een boodschap aan mezelf. Ik voelde me zo onzeker over mijn werk en alles. Ik denk dat het op het eerste gehoor lijkt alsof het erover gaat dat je probeert om een minnaar van je te laten houden, maar zo bedoel ik het dus niet. Ik zeg alles tegen de spiegel. Daarom is dit de tekst aan het begin en na de brug: ‘If you can't love yourself, how are you going to love somebody else?’ Dat is een citaat van RuPaul en maakt me daarom heel blij, maar het is ook heel erg waar. Dat is volgens mij erg belangrijk als je in een relatie zit: je moet eerst van jezelf houden. Ik denk dat zelfliefde erg moeilijk is en dat is de rode draad van dit album: het gaat over de poging om zelfliefde te vinden, met alle bijbehorende complicaties op het gebied van identiteit en seksualiteit. Ik denk dat dit het meest pure en vrolijke nummer op het album is. Het heeft het soort productie van new jack swing, maar aanvankelijk had het ook de sound van de jaren 80. Dat paste niet bij de rest van het album, dus we zijn teruggegaan en produceerden het opnieuw.” Bad Friend “Ik denk dat iedereen ooit weleens een slechte vriend is geweest en daar wilde ik een heel puur nummer over schrijven. Voordat ik begon met schrijven had ik net een oude vriendin gezien. Ze had een baby gekregen. Ik had dat op Facebook gezien en verder had ik dat totaal gemist, dus ik zei: ‘wat?’ Het was een crisis in onze vriendschap. In het eerste couplet van het nummer praten we over Japan en de superleuke groepsvakantie die we hadden. De vocoder in het refrein weerspiegelt de leegheid die je voelt, zoals wanneer je uit de achtbaan stapt. Ik heb de neiging om me halsoverkop in nieuwe romantische relaties te storten, waardoor ik mijn vrienden een beetje verwaarloos. Ze heeft drie van mijn relaties meegemaakt en was een grote steun. Nu besef ik dat zij zich totaal achtergelaten voelde. Ik ga het nummer naar haar sturen voordat hij uitkomt. We hebben weer contact, dus da’s goed.” F**k This World (Interlude) “Aanvankelijk was dit nummer langer, maar ik denk dat hij in deze kortere vorm ook het verhaal vertelt. Soms heeft een nummer die complete structuur niet nodig. Ik wilde dat het aanvoelt alsof ik me losmaak van wat op aarde gebeurt, dat ik in de ruimte rondzweef en vanaf daar op de wereld neerkijk. De song eindigt met een radiografisch bericht en dan word ik weer op aarde neergezet, natuurlijk op het podium van een stadion, namelijk...” Who’s Gonna Save U Now? “Toen [Britse producer en songwriter] Rich Cooper, [Britse songwriter] Johnny Latimer en ik dit schreven, klonk het als een Britney-song uit de jaren 90. Het was aanvankelijk geen stadionrocksong. Toen keek ik in één week naar A Star Is Born en Bohemian Rhapsody uit 2018. In A Star Is Born is er die beginscène waarin hij voor tienduizenden mensen staat, het is een geladen moment. Hij gaat van het podium af en weet niet meer wie hij is. Het podium betekent heel veel in films. Voor Freddie Mercury gold dat ook: ongeacht welke problemen hij ook had, op het podium kon hij totaal zichzelf zijn. Ik vond het podium niet alleen een interessante metafoor voor verlossing, maar ook voor de spanningsboog van een verhaal. Zelfs toen ik op school werd gepest, dacht ik nooit: ‘oh, ik ga jullie terug pesten’. Ik dacht gewoon: ‘Ik ga heel succesvol worden zodat jullie gaan nadenken over jullie gedrag.’ Voor mij is dit het verlossende stadionrockmoment. Ik heb nooit wraak willen nemen op mensen.” Tokyo Love Hotel “Ik kwam net terug van een trip naar Japan en zag daar toeristen op straat schreeuwen. Ze waren zo luidruchtig en irritant, hun gedrag paste totaal niet bij Japan. Ik dacht aan de Olympische Spelen [in 2021] en dacht: ‘oh god, er gaan mensen komen die denken dat het een soort Disneyland is en ze zullen de boel verwoesten.’ Japanners zijn zo beleefd en respectvol en ik voel die cultuur in me. In Japan hebben we liefdeshotels, waar mensen heengaan om seks te hebben. Je kunt een kamer boeken enkel voor sex. Ik had het gevoel dat deze toeristen het land Japan en de stad Tokio op die manier gebruikten. Ze komen, hebben nonchalante seks en gaan weer weg. Vervolgens zeggen ze: ‘dat was zo geweldig, ik hou van Tokio.’ Maar ze geven geen reet om de mensen daar en weten ook niets van hen af of hoe moeilijk het is om daar op te groeien. Dan zeg ik aan het eind van elk couplet: ‘oh, but this is just another song about Tokyo.’ Daarmee verwijs ik terug naar de trip die ik had in ‘Bad Friend’, toen ik zelf die toerist was en me losbandig gedroeg. Het is mijn worsteling met het gevoel dat ik in Japan een outsider ben, maar ook het gevoel heb dat ik er deel van uitmaak. Ik zie er hetzelfde uit als iedereen, maar voel me toch een outsider.” Chosen Family “Ik schreef dit terwijl ik dacht aan de familie die ik zelf uitkies: mijn broeders en zusters in de lgbtq-gemeenschap. Op de universiteit en tijdens bepaalde momenten in mijn leven als ik het zwaar had, was die gemeenschap er altijd voor me. Dit concept van een ‘gekozen familie’ leeft al lange tijd in de queergemeenschap, want veel mensen worden uit hun huis geschopt en uit hun familie verbannen omdat ze uit de kast komen en hun authentieke zelf willen zijn. Ik wilde een nummer schrijven dat letterlijk voor hen is, een boodschap over het idee van een veilige ruimte – een echte fysieke ruimte.” Snakeskin “Dit bevat een sample van Beethoven [Pianosonate nr. 8 in c mineur, opus 13 ‘Pathétique’]. Die speelde mijn moeder vroeger altijd op de piano. Het is het enige waarvan ik me herinner dat ze het speelde, en daarom vind ik het logisch om ermee te eindigen. Ik wilde dat het zou eindigen met haar stem en het is haar stem die je op het einde hoort. De term ‘snakeskin’ is eigenlijk een metafoor voor een handtasje. Een handtas van slangenleer die mensen verkopen, kopen en gebruiken zoals ze willen. Op het einde zegt mijn moeder in het Japans: ‘ik besef nu dat ik wil zien wie ik wil zien, wil doen wat ik wil doen, wil zijn wie ik wil zijn.’ Ik interviewde haar op haar verjaardag over hoe het voelde om 60 te worden, na alles wat ze heeft meegemaakt. Dat ze dat zegt… Ik moest gewoon het album afsluiten met die uitspraak.”