Wie denkt aan Prokofjev denkt in eerste instantie vaak aan luchtige of opzwepende werken, maar nadat de componist terugkeerde naar de Sovjet-Unie liet hij zich van een donkerdere kant zien. Zijn zesde symfonie, die hij vlak na de Tweede Wereldoorlog componeerde, is daar misschien wel het beste voorbeeld van. De onheilspellende opening van de koperblazers contrasteert met het sobere thema van de strijkers, gevolgd door de benauwende, volkse melodie van de hobo's en Engelse hoorn. Melancholie en dreiging domineren het werk, maar dirigent Franz Welser-Möst weet de nadruk te leggen op de symfonische kwaliteiten. In zijn uitvoering met het Cleveland Orchestra werkt hij bij de terugkeer van die volkse melodie niet toe naar een dramatische catharsis, maar werpt hij juist licht op het gehavende personage dat een ultieme triomf blokkeert. Dat doet denken aan wat Prokofjev aan zijn eerste biograaf vertelde: “We zijn dan wel blij met die grote overwinning, maar we hebben allemaal wonden die niet kunnen genezen.”