Op het vorige album van Sum 41, 13 Voices uit 2016, rekende zanger en gitarist Deryck Whibley af met de roemruchte drankzucht die hem bijna fataal werd. Toen hij dat had afgeschud kon hij vanuit een sterkere positie werken aan het zevende album van de band, Order in Decline. Geïnspireerd door de onwankelbare steun van de fans tijdens de comebacktour van de band schudde Whibley onderweg de songs uit de mouw. “Toen ik thuiskwam van de tour rondom 13 Voices had ik talloze ideeën voor songs en begon ik die te combineren”, vertelt Whibley aan Apple Music. “Plots drong het tot me door: allemachtig, heb ik nu al genoeg materiaal voor een nieuw album? Volgens mij wel!” Toen hij nadacht over de tekstuele koers van het nieuwe materiaal ontdekte Whibley dat hij worstelde met een destructieve kracht die nog veel geduchter is dan alcoholisme: het gepolariseerde Amerikaanse politieke landschap als gevolg van het presidentschap van Donald Trump. (En hij ventileert zijn kritiek niet veilig vanuit Canada: de in Ajax, Ontario geboren Whibley woont deels in Los Angeles.) Sum 41 staat niet bekend om songs met politieke boodschappen en Whibley is de eerste om te erkennen dat Order in Decline “niet volstaat met uitspraken over het immigratiebeleid.” Maar het is onmogelijk om de ondertoon van ongemak die door het album stroomt te negeren. De speelse poppunk van de band heeft altijd al tegenwicht gekregen van een oprechte bewondering voor metal uit de jaren 80 en die invloed is nu prominenter dan ooit doordat er liefst drie gitaristen present zijn: Whibley en zijn trouwe sparringpartner Dave “Brownsound” Baksh plus Tom Thacker, die ooit als vervanger van Baksh bij de band kwam. Die formatie werd geïntroduceerd op 13 Voices. Met het ontbreken van de kenmerkende grappen en grollen is Order in Decline het hardste en agressiefste Sum 41-album tot nu toe. ‘Out for Blood’ is een verwoestende thrash-uitbarsting en in het totaal onsubtiele ‘45 (A Matter of Time)’ vertelt Whibley een zekere zittende president dat hij voor hem slechts een nummer is. Maar, zo verklaart Whibley, zijn woede is niet zozeer gericht op de huidige regering. Hij uit vooral zijn frustratie over het feit dat de wereld zo is doorgedraaid dat zelfs een band als Sum 41 wordt geforceerd om politieke songs te schrijven. “De wereld lijkt inderdaad een grote bende, maar ik heb muziek altijd als uitvlucht gebruikt”, zegt Whibley. “Mijn houding was altijd dat ik het niet wilde hebben over zulke nonsens. Maar terwijl ik de tekst schreef voor ‘45’ bekroop me een onplezierig gevoel. Zo van: neemt deze klojo nou ook mijn muziek over? Dat gaat mooi niet gebeuren! Dus ik probeerde de tekst te veranderen, het een andere richting te geven. Nu voelt de tekst aan alsof ik het over iedereen zou kunnen hebben. Als de titel niet ‘45’ zou zijn, dan zou je misschien niet weten over wie het gaat.” Order in Decline verschaft niet alleen een inzicht in de huidige gemoedstoestand van Whibley, het album onderstreept ook de voortdurende evolutie en rijping van Sum 41. Twintig jaar nadat de band zijn eerste platencontract tekende, lijken de leden amper nog op de onstuimige kwajongens die verantwoordelijk zijn voor frivole klassiekers als ‘Fat Lip’ en ‘In Too Deep’. Ze blijven hun muzikale grenzen in onverwachte richtingen verleggen: ‘Catching Fire’ is een ontroerende ballad over een relatiebreuk die kan wedijveren met U2 en Coldplay wat betreft het laten rondzwaaien van armen in een volgepakt stadion. En met het akoestisch beginnende en symfonisch eindigende ‘Never There’ serveert Sum 41 zijn eigen versie van ‘Wonderwall’. Maar terwijl zulke koerswijzigingen aloude fans van de bands misschien verrassen, is niemand zo verbaasd over hun aanwezigheid op dit album als Whibley zelf. “Ik schreef ‘Never There’ niet voor dit album”, onthult hij. “Ik dacht eigenlijk dat het nooit uitgebracht zou worden. Ik liet het horen aan onze manager en zei: ‘Ik weet niet wat ik met deze song moet doen. Weet je iemand waaraan we het kunnen geven?’ En hij zei: ‘Waarom zouden we het weggeven?’ Ik antwoordde: ‘Nou, het klinkt niet echt als een song van Sum 41. En het past niet op het nieuwe album, want dat is stukken harder. Dit is geen heavy nummer.’ En hij zei: ‘Dit is wel een heavy song, maar dan op een totaal andere manier.’”