No Geography is het meest gedurfde album van The Chemical Brothers in 20 jaar. Dat komt vooral doordat Tom Rowlands en Ed Simons hier terugkeren naar het midden van de jaren 90, toen ze bijdroegen aan een ingrijpende transformatie van de Britse dansmuziek. Ze hebben de oude samplers weer opgeduikeld die ze ook gebruikten voor hun eerste twee albums. Zo konden ze op dezelfde experimentele wijze aan de slag gaan met hun negende album. “Ik heb een hoek van mijn studio ingericht die ik 'The 1997 Corner' noemde”, vertelt Tom aan Apple Music. “Het was erg rudimentair, iets dat ik al lang geleden in mijn slaapkamer heb bedacht. Er zit een bijzonder geluid in deze oude samplers. Ze hebben zo hun beperkingen, maar die stimuleren je juist om creatiever te zijn bij het gebruik en het mixen van de samples.” En er was nog een andere inspirerende bijkomstigheid. Door onafgewerkte muziek te spelen tijdens live concerten konden de nummers zich ook ontwikkelen en transformeren op het podium, zoals ook het geval was bij het maken van Exit Planet Dust in 1985 en Dig Your Own Hole in 1997. Het resultaat is verfrissend, agressief én contemplatief, met een mix van breakbeats, samples en verschillende tinten dansmuziek, plus een scherp inzicht in psychedelica en melodie. Luister naar Tom die alle tracks van het album toelicht. Eve of Destruction “Op de tv zag ik (de Noorse alt-popzangeres en songwriter) Aurora op Glastonbury. Ik was meteen getroffen door de kracht van haar stem en haar natuurlijke uitstraling. Toen ze naar de studio kwam begon heel inspirerende tijd. Ze stond zo open voor ideeën en had er zelf ook zo veel. Zij kwam met het personage Eve of Destruction, de godin van de vernietiging. Het begint met een disharmonische stem, maar naarmate het nummer vordert wordt het een feest. De teksten zijn onheilspellend en dreigend, en het antwoord is om je daarvan los van te maken en je te verenigen met vrienden en gelijkgestemden.” Bango “Aurora's reactie op de muziekstukjes die ik voor haar speelde, was altijd onverwacht, briljant en inspirerend. Ik speelde iets en dan kwam ze met hoekige woorden en ideeën over de dynamiek van onevenwichtige relaties en goden die bliksem en donder brachten. Dat is wat het zo opwindend maakt om met iemand samen te werken: het eindresultaat is iets wat je geen van beiden alleen had kunnen bedenken.” No Geography “Het vocale fragment komt uit een gedicht van Michael Brownstein, een New Yorkse dichter uit de jaren 70. Hij deed mee aan de serie 'Dial-A-Poem Poets', waar je dichters kon bellen om ze te vragen je iets voor te lezen. Het lijkt over het idee te gaan dat fysieke geografie geen belemmering voor mensen hoeft te zijn om zich verbonden te voelen. En op een wat grotere schaal zegt het iets over mensen die met elkaar verbonden zijn en hoe we allemaal wel iets met elkaar delen. Een soort erkenning dat we allemaal afhankelijk zijn van elkaar, denk ik.” Got to Keep On “Je hebt hier de sprankelende drums en de sample 'Got to keep on making me high' (van Peter Browns 'Dance with Me') en in het midden is er een beetje vreemd moment. We werkten door tot diep in de nacht in de studio en alles was totaal gestoord, met machines die reageren en piepen. Het is eigenlijk te veel. En wanneer het te veel is, is het net genoeg. En dan vervaagt alles een beetje en begint het klokgelui. We bouwen graag wat van dit soort intens psychedelische momenten in onze muziek in. En het eindigt met vreugde, wanneer je alles hebt doorstaan, nou ja bijna dan. Dit voelt voor ons heel natuurlijk aan.” Gravity Drops “Dit is het eerste moment op het album waar je weer even op adem kunt komen. Echt waar. Het heeft zware beats, maar de muziek is beweeglijk, en dan heb je ook nog die stukjes met de zware 'd-d-d-d-d-drong'. Dit soort dingen ontstaan als we de studio inrichten voor een livesessie. We zetten heel veel instrumenten en processors klaar en gaan daar dan wat mee spelen, als een jam en dan zien we wel wat eruit komt. Dit is duidelijk een van die delen waar we extreem willen gaan. En we hadden inderdaad iets van: 'Wauw, dit is onheilspellend'.” The Universe Sent Me “Dit is echt tot stand gekomen door de verbluffende beelden die Aurora presenteerde. Qua geluid zijn er veel ideeën en beweging. Er zijn momenten waarop het bijna lijkt of alles uit de hand loopt wanneer het zich opbouwt. En dan zwakt het weer af. Laten we het een doorlopende psychedelische reis noemen, bij gebrek aan een beter woord.” We've Got to Try “Dit doet me denken aan nummers die we speelden tijdens (de legendarische Londense clubavond) The Social toen we net begonnen. We draaiden flink wat soul naast al die gekke acid platen. Toen we dit nummer maakten moest ik daar sterk aan terugdenken. Het idee waar we op uit waren, maar dat we nooit echt hadden gerealiseerd in onze eigen muziek. Als we dit nummer te pakken hadden gekregen, hadden we vast iets gedacht van: 'Wauw! Dit is het geluid waar we naar op zoek waren'.“ Free Yourself “Hier zit een sample van een andere 'Dial-A-Poem'-dichter in, Diane di Prima. We hoorden die stem graag in de nachtclubs. Het was spannend om een nieuwe context voor dat nummer te bouwen, om er een nieuwe betekenis aan te geven. We hebben het in 2018 veel live gespeeld. En dat heeft grote invloed gehad op het uiteindelijke resultaat. Het heeft ook dat soort 'Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah'-geluid. We zijn dol op die delirium-opwekkende geluiden.” MAH “Vroeger hadden we waarschijnlijk gedacht dat deze sample een maatje te groot voor ons was (de zin 'I’m mad as hell and I ain’t going to take it no more' van El Coco's 'I'm Mad as Hell'). Maar door het live te spelen en door de release van de muziek na de zang was het een geweldig moment. Als artiesten drukken we onze gevoelens nooit zo heel expliciet uit, maar het album is gemaakt in een tijd waarin er elke dag controverses en conflicten waren in het land. Hier spreken we via een sample over een ander gevoel uit een andere tijd, maar toen we het nummer maakten en alles bij elkaar brachten, dachten we: 'Ja, dat sluit eigenlijk best goed aan bij hoe ik me de laatste voel'.” Catch Me I'm Falling “Een van de gesamplede stemmen is van Stephanie Dosen. We werkten met haar aan 'Further' en de muziek voor Hanna. De sample is afkomstig van een nummer van Snowbird, dat wil zeggen zij en Simon Raymonde, die vroeger speelde in de Cocteau Twins. De andere sample komt uit (Emanuel Laskeys) 'A Letter from Vietnam', een zeer emotioneel nummer uit 1968. Stephanie zingt op een andere manier in een andere ruimte, in een andere tijd. Maar de muziek die we hebben geschreven brengt deze twee verschillende dingen samen, waardoor een nieuwe betekenis ontstaat. Dit heeft natuurlijk alleen zin als je ook echt naar het eindresultaat wilt luisteren. Als je geraakt wordt.”