"Nadat Bruce Springsteen voor het laatst een album uitbracht met de E Street Band – High Hopes, de in 2014 verschenen verzameling van opnieuw opgenomen outtakes en covers – heeft hij veel nagedacht over zijn verleden. Hij volgde zijn memoires Born to Run uit 2016 een jaar later op met een onemanshow op Broadway waarin hij zijn nummers in een ander jasje stak als onderdeel van een intiem verhaal over zijn eigen leven en carrière. En hoewel zijn twintigste langspeler compleet live met de band in vier dagen tijd is opgenomen – voor het eerst sinds Born in the USA uit 1984 – dragen de nummers het gewicht van een artiest die weet dat zijn tijd om dit soort dingen te doen op raakt. “De aanleiding voor veel van het materiaal was het verlies van mijn goede vriend George Theiss”, vertelt Springsteen aan Apple Music. “Toen hij overleed was ik nog de enige die over was van de eerste band die ik had, wat een hele gekke gedachte was, en het gaf gestalte aan het merendeel van het materiaal. Ouder worden en het verlies van mensen naarmate de tijd verstrijkt, dat maakt deel uit van wat het album is. En tegelijkertijd vier je min of meer het feit dat de band doorgaat en we hen in gedachten bij ons dragen.” Die combinatie van weemoed en plezier – aangedreven door de volle kracht van een E Street Band die in verschillende bezettingen al bijna 50 jaar samen speelt, min twee van de oprichters van de band, Clarence Clemons en Danny Federici – klinkt vooral duidelijk door in 'Last Man Standing' en 'Ghosts', maar het hele album is ervan doordrongen. Ook al is dit live en snel opgenomen, niks klinkt afgeraffeld dankzij een feilloos op elkaar ingespeelde band die elkaars stappen doorheeft voordat ze gezet worden. De meeste van de nummers zijn recent geschreven, maar 'If I Was the Priest' en 'Janey Needs a Shooter' dateren uit de vroege jaren 70, en dat draagt alleen maar bij aan het gevoel van volledigheid. Na een lange periode van bezinning past het album in het grotere verhaal dat hij het grootste gedeelde van zijn leven al vertelt. “Als je een oeuvre zoekt waarin wordt geschetst hoe het is om een Amerikaan te zijn, laten we zeggen van 1970 tot nu, in de postindustriële periode van de Verenigde Staten, zou ik een plek kunnen zijn om wat informatie in te winnen”, zegt hij. “Dus in die zin probeer ik de tijd waarin ik leef altijd op de beste manier te weerspiegelen.” Hier graaft Springsteen dieper in de kern van slechts een paar van de hoogtepunten van Letter to You. One Minute You’re Here “Het is ongebruikelijk om een album te beginnen met het rustigste nummer. Het album begint pas echt bij 'Letter to You', maar er is dit korte voorwoord dat je informeert over wat dit album zal omvatten. Het album begint met 'One Minute You're Here' en eindigt met 'I'll See You in My Dreams', dat zijn allebei nummers over sterfelijkheid en de dood. Het is een bescheiden verwijzing naar waar het album naar toe zal gaan en is een enigszins gerelateerd aan Western Stars [uit 2019]. Een klein stukje overgangsmuziek.” Last Man Standing “De directe aanleiding voor dit nummer was het overlijden van George en ik dat ik erachter kwam dat van die groep mensen ik hier nu alleen ben. En ik geef een eerbetoon aan de jongens van wie ik mijn ambacht heb geleerd. Hoe ik op het podium moet staan, hoe ik moet schrijven, leren hoe ik frontman moest zijn, leren hoe ik een show in elkaar moet zetten, leren hoe ik voor verschillend publiek moet staan op een feest van de brandweer, bij vakbondcentra of op bijeenkomsten van CYO [een katholieke jeugdorganisatie], en gewoon echt het verfijnen van het ambacht.” Janey Needs a Shooter en If I Was the Priest “We werkten aan veel materiaal dat ik op de plank had liggen om ooit nog eens uit te brengen en ik ging bijna door een heel album aan muziek uit de periode voor Greetings From Asbury Park die allemaal akoestisch was, en deze nummers zaten daarbij. De jongens kwamen binnen en ik zei: 'Oké, vandaag gaan we nummers opnemen die 50 jaar oud zijn en we zien wel wat er gebeurt.' De moderne band speelt ideeën die ik als 22-jarige had, en om een of andere reden past het gewoon op het album omdat het album sprongen door de tijd maakt. Het begint met mijn herinneringen aan toen ik 14 en 15 was en dan beweegt het richting het heden. Dus deze nummers voegden een beetje een graadmeter toe voor die bepaalde periode. Ik ging terug en ik vond een stem die er echt bij paste, en de nummers zijn een mooie toevoeging aan het album. House of a Thousand Guitars “Elk stuk muziek heeft zijn eisen – welke toon in mijn stem goed gaat voelen voor dit betreffende stuk muziek – en je ontmoet elkaar in het midden. Dit is een van mijn favoriete nummers op het album; ik weet nog niet precies waarom. Het staat in het midden van het album en het gaat over de wereld die de band en ik hebben proberen te creëren met al onze waarden, ideeën en codes sinds we zijn begonnen. En het verzamelt dat allemaal in één stuk muziek, in dit denkbeeldige huis van duizend gitaren.” The Power of Prayer “Ik ben katholiek opgegroeid en dat was genoeg om voorgoed op religie af te knappen. En ik realiseerde me toen ik ouder werd dat je van je religie af kunt stappen, maar je kan niet echt afstappen van je geloof. Dus ik draag veel van de taal bij me, die ik best vaak gebruik; 'Promised Land' of 'House of a Thousand Guitars' en 'The Power of Prayer' op dit album. Die kleine drie minuten durende nummers en de karakterstudies van 180 seconden die via popmuziek tot me kwamen waren als kleine meditaties en gebedjes voor me. En dat is wat ik er van heb gemaakt. En mijn geloof kwam erbij en vulden die nummers, gaven die een spirituele dimensie. Het is een essentieel deel van je leven.” I’ll See You in My Dreams “Ik herinner veel van mij dromen en dat is altijd al zo geweest. Maar dit nummer gaat in feite over dat degenen die overlijden ons nooit echt verlaten. Ze bezoeken me meerdere keren per jaar in mijn dromen. Clarence duikt een paar keer per jaar op. Of ik zie Danny. Ze komen tevoorschijn in hele absurde, soms in hele abstracte situaties in het midden van vreemde verhalen. Maar ze zijn er, en het is juist iets moois om ze op die manier te weerzien. De pijn ebt weg, de liefde blijft en ze leven in die liefde voort en zijn bij je, je voorouders en je levensgezellen als onderdeel van je geest. Dus het nummer gaat in de basis daarover: 'Hey, ik zie je misschien wel niet bij de volgende sessie, maar ik zie je in mijn dromen'.”