In de nasleep van zijn meesterwerk Music of My Mind werd 1972 voor Stevie Wonder zijn succesvolste jaar tot dan toe. Hij speelde in het voorprogramma van The Rolling Stones op hun enorme zomertournee in de Verenigde Staten. Dat gaf hem de kans om zijn mix van soul en funk te laten horen aan massa's rockliefhebbers. Ook bracht hij nog voor het einde van dat jaar zijn tweede opus uit, Talking Book. In een interview in het tijdschrift Rolling Stone in april 1973 werd de voormalig tienerster bestempeld als 'The Formerly Little Stevie Wonder'. Daarin vertelde hij dat hij “zoveel mogelijk gekke dingen” wilde doen in zijn muziek. Innervisions uit 1973 was daarvoor een goed begin. Het album was een gedurfd politiek statement met aandacht voor drugsverslaafden, institutioneel racisme, zwendelaars en oppervlakkige christenen. Ook muzikaal gezien zette hij op Innervisions stappen met ongeremde en grensverleggende funk. Wonder speelde en produceerde zo goed als alles zelf, met de hulp van de experimenteel ingestelde studiovisionairs Malcolm Cecil en Robert Margouleff. Terwijl Wonder zich creatief uitleefde, was zijn toon venijniger dan ooit. 'Living for the City' is een koortsachtige souloperette van zeven minuten lang, over de meedogenloze tol die het stadsleven van de zwarte arbeidersklasse eiste in de tijd na de opkomst van de Black Power-beweging. De journalistieke soul van What’s Going On beschrijft zonder filter de straten en politiecellen. 'Living' is een van de meest vernietigende en tegelijkertijd mooiste aanklachten tegen het Amerikaanse rechtssysteem. De langzame afsluiter 'He's Misstra Know-It-All' legt subtiel bloot wie degenen zijn die het gemunt hebben op minderheden − tot de toenmalige Amerikaanse president aan toe. Verlossing volgt in 'Higher Ground', een ontzettend groovend vervolg op de enorme funkhit 'Superstition', waarin Wonders geloof in reïncarnatie wordt vertolkt met zijn kenmerkende clavinet en Moog-bassen. Het ironische 'Don't You Worry 'Bout a Thing' levert hij af met zijn typische charme, en het hopeloos romantische 'Golden Lady' mondt uit in een extase van plezier zoals alleen Wonder die kan veroorzaken. Innervisions is zowel een vaarwel aan het hippie-achtige optimisme uit de jaren 60, als het begin van de weg naar een spirituele toekomst vol mogelijkheden. Maar bovenal vestigde het album Wonder als een van de meest inspirerende en unieke figuren uit de populaire Amerikaanse muziek van de jaren 70.