Indie zoals perfecte imperfecte indie moet zijn. Maar na meer dan een decennium te gelden als een van de grote boegbeelden van DIY-indie ontkent Justin Vernon dat hij en Bon Iver synoniem van elkaar zijn. Als het succes van Bon Iver wordt besproken geeft hij snel de credits aan langdurige muzikale partners als Chris Messina en Brad Cook. En intussen is het door Vernon gebouwde hoofdkwartier April Base in thuisstad Eau Claire, Wisconsin een culturele (studio)hub geworden voor allerlei experimentele projecten. Het vierde studioalbum van Bon Iver zoomt verder in op de band als dynamische eenheid met allerlei bewegende onderdelen. Vanwege renovaties aan April Base week de band voor de productie uit naar Sonic Ranch in Tornillo, Texas, maar wat niet veranderd is is het improviseren, het eindeloos knutselen en de wisselende bandbezettingen die ons intrigeerden op 22, A Million uit 2016. “Dit album in het bijzonder voelde als een naar buiten gerichte plaat. Ik merkte dat Justin zijn vizier wijd openzette”, zegt Cook, die samen met Vernon opgroeide en gedurende een groot deel van zijn carrière met hem samenspeelde. “Het leek erop alsof hij zich op nieuw territorium begaf, dat hij op zoek was naar nieuwe inbreng op een andere manier dan voorheen. Dat we meer op de voorgrond staan komt onvermijdelijk doordat het proces transparanter werd.” Hoe dat proces precies verliep, leggen Vernon, Cook en Messina uit tijdens deze bespreking van elk van de 13 nummers op i,i. Yi Justin Vernon: “Dat was een telefoonopname van mij en mijn maat Trevor die wat met een radio aan het klooien waren in een schuur. We hebben er vijf jaar in zitten knippen, honderden keren in totaal. Er is iets met de sfeer in “Are you recording? Are you recording?” dat ervoor zorgt dat het vloeiend overgaat in het volgende nummer.” iMi Brad Cook: “Het nummer was als een oude vriend van wie je lange tijd niet wist wat je ermee aan moest. Toen we naar Texas gingen zijn veel mensen aan de slag gegaan om wat van het nummer te maken. Toen kwam Andrew Sarlo, die met Big Thief werkt en gewoon een coole jonge producer is. Hij zorgde voor de doorbraak. Toen het nummer eenmaal bij de band werd afgeleverd heeft Justin er wat akoestische dingen aan toegevoegd en dat maakte het helemaal af.” We Vernon: “Ik was op een ochtend aan de gang met een idee, samen met technicus Josh Berg die toevallig bij ons was. Ook Bobby Raps uit Minneapolis hing wat rond in mijn studio en hij had een gast genaamd Wheezy meegenomen, die beats maakt voor Young Thug en Future. Ik had een basloopje op mijn baritongitaar en Wheezy zette er een beat onder. Alle nummers hadden een leven, of oorsprong, voordat we in Texas waren, maar elk nummer werd pas volwassen in Texas. Daarom waren we er zo lang en namen we de tijd om steeds zoveel invalshoeken te verkennen. Dit is echt een keiharde knaller, deze is echt geweldig.” Holyfields, Vernon: “Het hele nummer is een momentopname van een improvisatie met amper nabewerking. Ik nam op dezelfde dag wat flarden zang op en die waren nagenoeg hetzelfde als wat uiteindelijk op het album terecht is gekomen. We hebben er amper in gesneden, het nummer werd zo geboren met alles erop en eraan.” Hey, Ma Vernon: “Het voelde gelijk al als een goed, sterk nummer: we wisten dat het bij mensen in hun hoofd zou blijven hangen. Een paar van de nummers op dit album ontstaan, net als op het vorige album trouwens, terwijl ik over de studiovloer struin met BJ Burton. 90 procent wat daaruit voortkomt is iets van deathtechno. Dit is weer zo'n resultaat van zo'n sessie. Vervolgens schaafden we er met het hele team – wij drieën en de rest – net zo lang op los totdat het dit emblematische nummer van het album werd.” U (Man Like) Cook: “Bruce [Hornsby] kwam naar Justins studio om een sessie te doen voor zijn album Absolute Zero. Bruce liet ons een paar muzikale ideeën horen die hij thuis had gemaakt en het pianodeuntje in dat nummer voelde alsof het 15 seconden later pas inzonk. En ik zei: ‘Wacht, kunnen we dit nog een keer horen?’” Vernon: “Ik ben niet zo goed in het ter plekke bedenken van volledige nummers, maar ik kan ze enigszins uitlijnen met mijn stem. Vervolgens duurt het nog wel even voordat ik er mee uit de voeten kan. Messina heeft dan misschien een idee hoe een melodie moet gaan. Of Brad, of ik. De melodie die ik de eerste dag zong lijkt waarschijnlijk opvallend veel op de melodie die op het album staat.” Naeem Vernon: “We werkten samen met een dansgroep genaamd TU Dance en dit was een van de nummers. We hebben 'Naeem' als onderdeel van dit project al een tijdje gespeeld. Uiteindelijk heeft het een andere vorm, maar het is de finale van deze grote samenwerking. Het voelde echt als een anthem, en als een belangrijk onderdeel van hoe dit album zou gaan zijn. Het is fijn om soms wat meer rechttoe rechtaan te zijn. Het hoeft niet altijd bombastisch te zijn en je hoeft niet altijd van je sokken te worden geblazen.” Jelmore Vernon: “In feite is dit een improvisatie tussen mij en Buddy Ross. Wederom zal ik niet precies de uiteindelijke teksten hebben gezongen, maar het nummer is gebaseerd op die improvisatie, een beetje zoals in '____45_____' [van 22, A Million]. We waren ergens buiten El Paso en Chris en ik zaten in het ene deel van het studiocomplex en Brad was met de band in een grote studio elders in het gebouw. Daar maakten ze zich 'Jelmore' eigen en voegden die heerlijke livesfeer die je hoort toe. Je hoort op de rest van het album wel meer van die momenten die enigszins onopgesmukt aanvoelen, maar veel live-energie hebben.” Faith Vernon: “Een kelderimprovisatie die al jaren op de planken lag. Het had ook op ons vorige album kunnen staan. Dat was in eerste instantie ook de bedoeling. Ik weet niet man, het is een nummer over het hebben van vertrouwen.” Marion Chris Messina: “Ik denk dat dit er een is waar Justin een tijd mee aan het pielen is geweest. Jarenlang pakte hij de gitaar en hoorde je flarden van die riff. We wisten niet echt wat ermee ging gebeuren. Ook deze komt terug in de show van TU Dance. Maar wat cool is aan de versie die op het album staat is dat we het live hebben opgenomen met een zeskoppig ensemble dat door Rob Moose werd gedirigeerd. Saxofoon, trombone, trompet, Franse hoorn en harmonica en dan met Justin die daar live bij zingt en gitaar speelt.” Salem Vernon: “Een loop op de OP-1 en rare Indigo Girls/Ricky Lee Jones-vibes. Ik zit dit jaar nogal in een acid- en Grateful Dead-periode, dus die vroege psychedelische sferen hoor je hier zeker terug. Als je onze albums indeelt in seizoenen is dit onze herfstplaat. Salem en brandende bladeren, verlangens en de dood: het zit allemaal in dit nummer, dus het is echt een herfstachtige song.” Sh’Diah Vernon: “Dit staat voor 'Shittiest Day in American History', oftewel de dag nadat Trump werd gekozen als president. Het is weer zo'n nummer dat eerst bestond als geïmproviseerd ideetje en toen wisten we opeens hoe we dit gingen aanpakken, namelijk met de hulp van Mike Lewis, onze favoriete instrumentalist onder de nog levende muzikanten. Hij speelt eroverheen en de band speelt er vervolgens allerlei geweldige lagen over. Het is een van mijn favoriete stemmingen op het album.” RABi Messina: “Justin zingt er iets cools en de aanhoudende gitaar klinkt geruststellend, maar we wisten niet helemaal zeker welke kant we ermee op moesten. En toen gingen Brad en al die andere gasten ermee aan de haal en kregen we het terug als een soort droomscène, echt heel vet. We luisterden ernaar en dachten: ‘Wow, hoe kan dit niet dé afsluiter van het album zijn? Dit is absoluut een manier om ‘Zie je later’ te zeggen.’” Vernon: “Gewoon een portie 'het leven is goed, of niet?'. Er is veel om over te treuren, er is veel om over in de war te zijn maar er is ook veel om dankbaar voor te zijn. Als je put uit de dankbaarheid en waardering van de mensen om je heen, voel je je veilig en heb je een plek waar je jezelf kunt zijn. Dat motiveert. We hebben dat allemaal nodig. Volgens ons is dit een mooie manier om het album af te sluiten.”