Iets meer dan zeven decennia na het sluiten van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens drukt de Duitse componist Helge Burggrabe enkele van de basisrechten uit die vlak na de Tweede Wereldoorlog zijn vastgelegd in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Dat doet hij middels prachtige, pakkende en vaak verontrustende orkestrale muziek. Human is daardoor een soundtrack geworden voor ons leven, een reis van geboorte tot dood. Het fonkelende openingsdeel maakt plaats voor het hoekige, onrustige ‘Needs’ en het duizelende, desoriënterende ‘Liberty’ − Burggrabe schuwt het niet om de harde realiteit van een wereld zonder vrijheden onder ogen te zien. ‘Love’ gaat net zo zeer over verwaarlozing als over menselijke broederschap, en ‘Home’ beschrijft zowel onze behoefte om ons ergens te vestigen als de verwoestende effecten van dakloosheid. Burggrabe gebruikt het orkest op oneindig fantasievolle manieren in deze meeslepende muzikale portretten van ons fragiele bestaan.