De emotioneel complexe werken van Herbert Howells, waarin hij Engelse landschapstaferelen combineert met melancholie en introspectie, verdienen een plaats in de Britse muziekgeschiedenis naast die van Vaughan Williams. De kerk bood een vruchtbare voedingsbodem voor zijn beste werken, zoals het minder bekende An English Mass uit 1955, het majestueuze maar subtiele Te Deum and Jubilate, een handjevol van zijn geslaagdste orgelwerken en een opnieuw georkestreerde versie van het geweldige ‘‘‘Collegium Regale”: Magnificat’. Deze stukken laten de componist horen op zijn best: stralend en tegelijk fragiel. Het Cello Concerto gaat zelfs nog dieper, mede doordat het was geschreven in de nasleep van het overlijden van Howells' jonge zoon. Deze wonderbaarlijk ontroerende uitvoeringen verschaffen duizelingwekkende inzichten in een complexe en vaak gepijnigde ziel.